ZACHOWEK CZYLI OCHRONA POMINIĘTYCH SPADKOBIERCÓW

Zdarza się całkiem często, że spadkodawca chce powołać do spadku osoby spoza kręgu spadkobierców ustawowych i w związku z tym sporządza testament z ich pominięciem albo jeszcze za życia dokonuje darowizn wyczerpujących cały spadek. Po stronie osób, które dziedziczyłyby po spadkodawcy na mocy ustawy, a zatem tych pominiętych spadkobierców, powstaje wówczas możliwość zrekompensowania sobie braku udziału w spadku. Pojawia się bowiem możliwość wystąpienia z roszczeniem o zachowek. I dziś właśnie parę słów o zachowku.

Zachowek jest uprawnieniem przysługującym określonemu kręgowi osób bliskich spadkodawcy. Celem zachowku jest uniknięcie pokrzywdzenia spadkobierców ustawowych, osób teoretycznie najbliższych spadkodawcy, których ten nie uwzględnił w testamencie. Adwokat z naszej kancelarii w Warszawie wyjaśni szczegóły dotyczące instytucji zachowku.

ZACHOWEK – KRĄG UPRAWNIONYCH

Zachowek przysługuje zstępnym, rodzicom oraz małżonkowi spadkodawcy. Należny im zachowek wynosi połowę tego, co dziedziczyliby na podstawie ustawy, a jeśli uprawnionym do zachowku jest małoletni albo trwale niezdolny do pracy – 2/3 udziału spadkowego. Tak obliczony udział to tzw. substrat zachowku, a zatem wszystko co spadkobierca odziedziczyłby, gdyby nie było testamentu lub darowizn. Warto podkreślić, że w kręgu osób uprawnionych do zachowku nie ma rodzeństwa spadkodawcy.

Zachowek nie przysługuje osobom wydziedziczonym przez spadkodawcę w testamencie. Przesłanki wydziedziczenia wskazuje kodeks cywilny i są to przypadki, gdy spadkobierca uporczywie i wbrew woli spadkodawcy postępuje w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego; dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci; uporczywie nie dopełnia wobec spadkodawcy obowiązków rodzinnych.

Każda z uprawnionych do zachowku osób może wnieść pozew o zachowek przeciwko spadkobiercy testamentowemu lub osoby na rzecz której spadkodawca ustanowił zapis windykacyjny. W drugiej kolejności, jeśli uprawniony nie może uzyskać zachowku od wskazanych wyżej osób, zachowku można żądać od osoby obdarowanej przez spadkodawcę.

ZACHOWEK – JAK GO OBLICZYĆ?

Aby obliczyć substrat zachowku (udział spadkowy należny osobie ubiegającej się o zachowek) należy najpierw obliczyć wartość spadku, na którą składają się aktywa i pasywa. Spadek zatem musi zostać pomniejszony o długi. Następnie do wartości spadku dolicza się darowizny dokonane przez spadkodawcę za życia oraz zapisy windykacyjne. Przy obliczaniu zachowku nie dolicza się natomiast wartości zapisów zwykłych i poleceń. Przy obliczaniu zachowku dolicza się do spadku fundusz założycielski fundacji rodzinnej wniesiony przez spadkodawcę w przypadku, gdy fundacja rodzinna nie jest ustanowiona w testamencie.

Są również darowizny, które nie podlegają zaliczeniu przy określaniu substratu zachowku. Przy obliczaniu zachowku nie dolicza się do spadku drobnych darowizn, zwyczajowo w danych stosunkach przyjętych, ani dokonanych przed więcej niż dziesięciu laty darowizn na rzecz osób niebędących spadkobiercami albo uprawnionymi do zachowku. Należy zatem pamiętać, iż darowizny na rzecz spadkobierców albo uprawnionych do zachowku zawsze podlegają zaliczeniu, bez względu na czas ich dokonania.

Przy obliczaniu zachowku należnego zstępnemu nie dolicza się do spadku darowizn uczynionych przez spadkodawcę w czasie, gdy nie miał zstępnych. Nie dotyczy to przypadku, gdy darowizna została dokonana na mniej niż trzysta dni przed urodzeniem się zstępnego. Przy obliczaniu zachowku należnego małżonkowi nie dolicza się darowizn, które spadkodawca uczynił przed zawarciem małżeństwa.

Należy pamiętać, że roszczenie o zachowek przedawnia się z upływem 5 lat od otwarcia spadku lub ,w przypadku istnienia testamentu, 5 lat od dnia ogłoszenia testamentu.

W przypadku pytań w kwestii dochodzenia swojego uprawnienia do zachowku zapraszamy na konsultację z naszym adwokatem od spraw spadkowych. Adwokat z naszej kancelarii działa na terenie Warszawy i okolic. Nasza kancelaria posiada bogate doświadczenie w prowadzeniu spraw o zachowek, dział spadku i podział majątku. Specjalizujemy się w sprawach spadkowych i rodzinnych.  

Dziś adwokat z naszej kancelarii w Warszawie wyjaśni co zrobić, aby nie dziedziczyć w spadku długów.

Należy przypomnieć, że z chwilą śmierci wszelkie prawa i obowiązku zmarłego przechodzą na jego spadkobierców. Innymi słowy, wskutek nabycia spadku spadkobierca otrzymuje udział w masie spadkowej, na którą składają się zarówno aktywa, jak i pasywa. Jak zatem uchronić się przed dziedziczeniem pasywów?

Jeśli znamy niekorzystną sytuację majątkową przyszłego spadkodawcy, to jeszcze za życia spadkodawcy możemy zrzec się dziedziczenia po nim. Zrzeczenie się dziedziczenia, aby było ważne z punktu widzenia prawnego, musi być dokonane w formie aktu notarialnego. Zasadą jest, że zrzeczenie się dziedziczenia obejmuje również zstępnych zrzekającego się. Jednak strony umowy o zrzeczenie się dziedziczenia mogą umówić się w tej kwestii odmiennie. Na mocy umowy o zrzeczenie się dziedziczenia zrzekający się oraz jego zstępni, których obejmuje zrzeczenie się dziedziczenia, zostają wyłączeni od dziedziczenia, tak jakby nie dożyli otwarcia spadku. Zrzeczenie się dziedziczenia może być uchylone przez umowę między tym, kto zrzekł się dziedziczenia, a tym, po kim się dziedziczenia zrzeczono. Umowa powinna być również zawarta w formie aktu notarialnego.

Natomiast jeśli doszło już do otwarcia spadku, tj. spadkodawca zmarł, aby uniknąć dziedziczenia długów należy spadek odrzucić. Oświadczenie o odrzuceniu spadku należy złożyć w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Oświadczenie można złożyć przed sądem – ustnie lub pisemnie z podpisem notarialnie poświadczonym - albo przed notariuszem. W imieniu małoletnich dzieci oświadczenie o odrzuceniu spadku składa przedstawiciel ustawowy, tj. wstępny, np. rodzic. Odrzucenia w imieniu dziecka rodzic może dokonać przy składaniu oświadczenia o odrzuceniu spadku we własnym imieniu. Możliwe to będzie przy spełnieniu następujących przesłanek:

• dziecko jest powołanie do dziedziczenia ponieważ rodzic odrzucił spadek

• odrzucenie spadku w imieniu dziecka dokonywane jest przez rodzica, który posiada władzę rodzicielską

• drugi z rodziców, któremu również przysługuje władza rodzicielska wyraża zgodę na odrzucenie spadku albo odrzucenie dokonywane jest przez obydwoje rodziców

• spadek odrzuca uprawnione do spadku rodzeństwo.

Odrzucenie spadku powoduje, iż osoba, która go dokonała traktowana jest jakby nie dożyła otwarcia spadku. Oznacza to, że odrzucony spadek dziedziczą uprawnieni w dalszej kolejności zstępni – stąd może zaistnieć konieczność odrzucenia spadku również przez nich (w tym odrzucenie za małoletnie dzieci, o czym była mowa powyżej).

Brak oświadczenia spadkobiercy w terminie sześciu miesięcy jest jednoznaczny z przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwentarza. Powyższe oznacza, iż jeśli spadkobierca nie złożył takiego oświadczenia w terminie, nie odpowiada za długi swoim majątkiem, a jedynie majątkiem spadkowym do jego wartości.

Istnieje możliwość uchylenia się od skutków prawnych niezłożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku w terminie. Postępowanie odbywa się przed sądem, który może zatwierdzić oświadczenie o odrzuceniu spadku złożone w tym postępowaniu. Konieczne będzie wówczas udowodnienie, że spadkobierca działał pod wpływem błędu lub groźby. Sąd będzie następnie badał podane przez spadkobiercę okoliczności niezłożenia oświadczenia w terminie. W praktyce sądowej najczęściej dochodzi do powołania się na błąd co do wartości majątku spadkowego, np. brak wiedzy o zadłużeniu spadkodawcy. Natomiast jeśli spadkobierca powołuje się na groźbę, zobowiązany jest udowodnić, że groźba była bezprawna i miała poważny charakter, np. groźba pozbawienia życia, czy groźba uszkodzenia ciała. Termin do złożenia wniosku wynosi rok od wykrycia błędu lub ustania stanu obawy wynikającego z groźby.

Adwokat z naszej kancelarii w Warszawie prowadzi sprawy z zakresu postępowań spadkowych. Posiadamy również duże doświadczenie w sprawach o uchylenie się od skutków prawnych niezłożenia oświadczenia woli o odrzuceniu spadku w terminie. Jeśli Twój problem prawny dotyczy spadku, nabycia spadku, długów spadkowych, dziedziczenia długów lub odrzucenia spadku skontaktuj się z naszym adwokatem w Warszawie pod nr tel. 797 567 798 lub poprzez formularz kontaktowy na stronie www.kancelariablachucka.pl 

Klienci naszej kancelarii często zwracają się do nas z pytaniem czy podział majątku wspólnego możliwy jest w trakcie trwania małżeństwa. Adwokat rodzinny z naszej kancelarii w Warszawie udzieli dziś odpowiedzi na to pytanie.

Warto przypomieć, że wskutek zwarcia małżeństwa powstaje z mocy prawa pomiędzy małżonkami ustrój ustawowej wspólności małżeńskiej. Obejmuje ona przedmioty nabyte w trakcie trwania małżeństwa przez oboje małżonków lub jednego z nich. Do majątku wspólnego należą w szczególności takie składniki majątkowe, jak: pobrane wynagrodzenie za pracę, dochody z działalności zarobkowej małżonków, dochody z majątku wspólnego, dochody z majątku osobistego, a także środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków.

Natomiast majątek osobisty małżonków obejmuje w szczególności przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności majątkowej, przedmioty majątkowe nabyte poprzez dziedziczenie, zapis, darowiznę, przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków, przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki pochodzące z majątku osobistego, czy wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności jednego z małzonków.

Odpowiadając na pytanie postawione na początku artykułu, stwierdzić należy, że orzeczenie rozwodu nie jest konieczne do przeprowadzenia podziału majątku wspólnego. Przesłanką istnienia majątku wspólnego jest bowiem nie małżeństwo, ale ustawowa wspólność majątkowa. Jeśli wspólnosć majątkowa ustanie, możliwy będzie podział majątku. Rozwód jest tylko jednym i pewie najczęstszym powodem ustania wspólności majątkowej między małżonkami. Jednak ustanie ustawowej wspólności majatkowej możliwe jest także w przypadku zawarcia umowy majątkowej małżeńskiej (potocznie nazywanej intercyzą), orzeczenia separacji pomiędzy małżonkami oraz ustanowienia rozdzielności majątkowej przez sąd. Rzadziej spotykanymi przypadkami ustania ustawowej wspólności majątkowej są ubezwłasnowolnienie jednego z małżonków oraz ogłoszenie upadłości jednego z małżonków.

Najszybszym i najwygodniejszym sposobem ustanowienia rozdzielności majątkowej w trakcie trwania małżeństwa jest zawarcie umowy majątkowej małżeńskiej w formie aktu notarialnego. Forma notarialna jest konieczna, aby umowa ustanawiająca rozdzielność majątkowoą pomiędzy małżonkami była ważna. Warunkiem zawarcia umowy jest oczywiście zgoda i porozumienie małzonków. W braku jednomyślności jedynym możliwym rozwiązaniem problemu jest droga sądowa. Kodeks rodzinny i opiekuczy wskazuje, iż z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej. Prawo nie precyzuje pojęcia ważnych powodów, które jest pojęciem nieostrym. Jednak orzecznictwo sądów ukształtowało pewien otwarty katalog ważnych powodów, takich jak w szczególności separacja faktyczna małżonków (tzn. życie w rozłączeniu), brak możliwości współdziałania w zarządzaniu majątkiem wspólnym, konflikt rzutujący na możliwość podejmowania wspólnych decyzji w kwestiach majątku wspólnego. Zasadą jest, że rozdzielność majątkowa powstaje z dniem orzeczonym w wyroku. W wyjątkowych przypadkach sąd może orzec rozdzielność majątkową z datą wcześniejszą niż data wytoczenia powództwa. Będzie to możliwe w szczególności w przypadkach długotrwałej separacji faktycznej małżonków.

Przed podjęciem decyzji w kwestii ustanowienia rozdzielności majątkowej warto skorzystać z porady adwokata od spraw rodzinnych. Nasz adwokat specjalizujący się w sprawach związanych z podziałem majątku wspólnego i rozwodem działa na terenie Warszawy i okolic. Zapraszamy do umówienia konsultacji poprzez stronę kancelariablachucka.com lub pod nr tel. 797 567 798.  

Dziś nasz adwokat specjalizujący się w prowadzeniu spraw rozwodowych przybliży w jaki sposób napisać pozew o rozwód.

Przypomnijmy, że podstawową przesłanką orzeczenia rozwodu, którą ocenia sąd w postępowaniu o rozwód jest trwały i zupełny rozkład pożycia. Należy również pamiętać, że mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia rozwód nie jest dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Zatem rozkład pożycia oraz dobro dzieci są przesłankami, które sąd zawsze musi poddać ocenie przed orzeczeniem rozwodu.

Podstawową kwestią, którą należy ustalić przed zainicjowaniem sprawy o rozwód są nasze oczekiwania wobec tego, co chcemy uzyskać w postępowaniu sądowym. Jeśli priorytetem jest szybkość uzyskania rozwodu, najlepszym rozwiązaniem będzie pozew o rozwód bez orzekania o winie. Jeśli małżonkom zamierzającym rozwiązać małżeństwo przez rozwód uda się porozumieć w kwestii braku orzekania o winie, sąd będzie mógł orzec rozwód już na pierwszej rozprawie. Jeśli małżonkowie posiadają wspólne małoletnie dzieci oraz osiągną porozumienie w sprawach związanych z opieką, kontaktami i alimentami sąd uwzględni pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Ponadto, na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem, z uwagi na zgodność rodziców co do formy, jak i częstotliwości tych kontaktów. W takiej sytuacji również możliwe będzie orzeczenie rozwodu przez sąd na pierwszej rozprawie.

W przypadku, gdy oczekujemy ustalenia przez sąd w wyroku rozwodowym winy drugiego małżonka, konieczne będzie sporządzenie pozwu o rozwód z orzeczeniem o winie. Należy jednak wskazać, że w kwestii orzekania o winie strony mogą zmienić zdanie aż do momentu zamknięcia rozprawy. Orzeczenie o wyłącznej winie drugiego małżonka jest korzystne z uwagi na fakt, iż od małżonka wyłącznie winnego małżonek niewinny może żądać alimentów nie tylko w razie znalezienia się w stanie niedostatku, ale również w przypadku, gdy rozwód spowoduje istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego.

W wyroku rozwodowym sąd orzeka również o władzy rodzicielskiej nad wspólnymi małoletnimi dziećmi, ich miejscu zamieszkania, wysokości alimentów oraz o sposobie wykonywania kontaktów z dziećmi. Jeśli małżonkowie są skonfliktowani w kwestii władzy rodzicielskiej i wykonywania kontaktów z dziećmi konieczny może okazać się dowód z opinii specjalistów z dziedziny psychologii i pedagogiki, tzw. OZSS (Opiniodawczy Zespół Specjalistów Sądowych). Biegli oceniają sytuację rodzinną stron i dzieci, a także możliwości rodziców w zakresie zdolności wychowawczych. Oczywiście końcowej oceny materiału dowodowego dokonuje sąd, jednak opinia OZSS ma duże znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii związanych z opieką nad dziećmi. Warto również zgromadzić własny materiał dowodowy, na który następnie należy powołać w pozwie o rozwód. W sprawach z orzekaniem o winie oraz sporem w zakresie władzy rodzicielskiej, alimentów i kontaktów z dziećmi istotne znaczenie mają dowody z zeznań świadków. Częstym środkiem dowodowym są również wydruki korespondencji, np. pomiędzy stronami, zdjęcia czy nagrania. W kwestii alimentów na małoletnie dzieci najistotniejsze jest udokumentowanie wydatków (potwierdzenia przelewu, faktury, nie zaś paragony – nie wskazują nabywcy – zaświadczenia lekarskie etc.).

Do pozwu należy dołączyć odpis skrócony aktu małżeństwa, odpis skrócony aktu urodzenia małoletnich dzieci oraz dowód wniesienia opłaty sądowej od pozwu o rozwód (600 zł). Do pozwu należy dołączyć wszystkie dokumenty, na które powołujemy się w treści pozwu jako dowody (np. faktury, wyciągi z rachunku bankowego, wydruki korespondencji, zdjęcia etc.). Do pozwu załączamy odpis pozwu wraz ze wszystkimi załącznikami dla strony przeciwnej.

Pozew o rozwód składa się w sądzie okręgowym, w okręgu którego małżonkowie mieli ostatnie wspólne miejsce zamieszkania, jeśli choć jeden z małżonków ma nadal w tym okręgu miejsce zamieszkania. Jeśli natomiast żaden z małżonków nie ma miejsca zamieszkania w ww. okręgu sądu, właściwy do wniesienia pozwu o rozwód będzie sąd miejsca zamieszkania pozwanego. Jeżeli i tej podstawy nie ma, pozew wnosi się do sądu właściwego ze względu na miejsce zmieszkania powoda. Zapraszamy do skorzystania z wiedzy i doświadczenia naszego adwokata prowadzącego sprawy o rozwód w naszej kancelarii adwokackiej w Warszawie. Adwokat prowadzi sprawy o rozwód na terenie Warszawy i okolic. Zapraszamy do kontaktu pod nr tel. 797 567 798 lub przez mail: barbarablachucka.adwokatura@wp.pl oraz przez fromularz kontaktowy na stronie www.kancelariablachucka.com. 

Adwokat prawa rodzinnego z naszej kancelarii przybliży dziś zasady nabycia spadku na podstawie dziedziczenia ustawowego. Dziedziczenie ustawowe, obok dziedziczenia na podstawie testamentu, jest jedną z dwóch przewidzianych prawem from, poprzez które można nabyć spadek.

Do dziedziczenia ustawowego dochodzi wówczas, gdy spadkodawca nie powołał spadkobiercy albo gdy żadna z osób, które powołał, nie chce lub nie może być spadkobiercą. Innymi słowy, do dziedziczenia ustawowego dochodzi w przypadku, gdy spadkodawca nie sporządził testamentu albo osoby wskazane w testamencie nie mogą lub nie chcą być spadkobiercami. Dziedziczenie ustawowe co do części spadku następuje wtedy, gdy spadkodawca nie powołał do tej części spadkobiercy albo, gdy którakolwiek z kilku osób, które powołał do całości spadku, nie chce lub nie może być spadkobiercą.

Kodeks cywilny wyróżnia poszczególne grupy, które dochodzą do dziedziczenia w zależności od tego, jaki był krąg osób najbliższych wobec spadkodawcy. Każda kolejna grupa dziedziczy tylko wówczas, gdy w poprzedzającej ją grupie brak jest osób uprawnionych do dziedziczenia.

W pierwszej kolejności do spadku powołane są z ustawy dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek. Nie ma tu znaczenia czy dzieci pochodzą ze związku małżeńskiego, czy też są dziećmi pozamałżeńskimi. Dzieci i małżonek dziedziczą w częściach równych. Natomiast część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. Jeżeli dziecko spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego dzieciom w częściach równych. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dalszych zstępnych.

Następnie, kodeks cywilny reguluje dziedziczenie ustawowe w przypadku, gdy spadkodawca nie pozostawił zstępnych. Wówczas powołani z ustawy są rodzice i małżonek spadkodawcy. Udział spadkowy każdego z rodziców, które dziedziczy w zbiegu z małżonkiem spadkodawcy, wynosi jedną czwartą całości spadku. Jeżeli ojcostwo rodzica nie zostało ustalone, udział spadkowy matki spadkodawcy, dziedziczącej w zbiegu z jego małżonkiem, wynosi połowę spadku.

W przypadku, gdy spadkodawca nie miał małżonka, do całości spadku z ustawy są powołani jego rodzice. Rodzice spadkodawcy dziedziczą w częściach równych. Jeżeli jedno z rodziców spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada rodzeństwu spadkodawcy w częściach równych.

Kodeks reguluje sytuację, gdy którekolwiek z rodzeństwa nie dożyło otwarcia spadku. Wówczas to jego zstępni są powołani do dziedziczenia ustawowego. Jeżeli jedno z rodziców nie dożyło otwarcia spadku i brak jest rodzeństwa spadkodawcy lub ich zstępnych, udział spadkowy rodzica dziedziczącego w zbiegu z małżonkiem spadkodawcy wynosi połowę spadku.

Kodeks cywilny reguluje szczegółowo sytuację małżonka, który dziedziczy z ustawy wraz z innymi spadkobiercami ustawowymi. Udział spadkowy małżonka, który dziedziczy w zbiegu z rodzicami, rodzeństwem i zstępnymi rodzeństwa spadkodawcy, wynosi połowę spadku. W braku zstępnych spadkodawcy, jego rodziców, rodzeństwa i ich zstępnych, cały spadek przypada małżonkowi spadkodawcy.

Na gruncie prawa spadkowego małżonek spadkodawcy posiada szereg uprawnień. Na gruncie art. 923 k.c. małżonek jest uprawniony do korzystania w ciągu trzech miesięcy od otwarcia spadku z mieszkania i urządzenia domowego w zakresie dotychczasowym. Rozrządzenie spadkodawcy wyłączające lub ograniczające to uprawnienie jest nieważne. Ponadto, na podstawie art. 939 k.c. małżonek dziedziczący z ustawy w zbiegu z innymi spadkobiercami, wyjąwszy zstępnych spadkodawcy, którzy mieszkali z nim razem w chwili jego śmierci, może żądać ze spadku ponad swój udział spadkowy przedmiotów urządzenia domowego, z których za życia spadkodawcy korzystał wspólnie z nim lub wyłącznie sam.

Jednak należy wskazać, że przepisów o powołaniu do dziedziczenia z ustawy nie stosuje się do małżonka spadkodawcy pozostającego w separacji.

Prawo spadkowe przewiduje także sytuację, w której na podstawie ustawy do dziedziczenia dojść mogą dziadkowie spadkodawcy. W braku zstępnych, małżonka, rodziców, rodzeństwa i zstępnych rodzeństwa spadkodawcy cały spadek przypada dziadkom spadkodawcy, którzy dziedziczą w częściach równych. Również w tym przypadku zastosowanie zanjduje reguła dziedziczenia przez zstępnych dziadków spadkodawcy. Jest to możliwe wówczas, gdy którekolwiek z dziadków spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku. W takiej sytuacji udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego dzieciom w częściach równych. Jeżeli dziecko któregokolwiek z dziadków spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego dzieciom w częściach równych. W braku dzieci i wnuków tego z dziadków, który nie dożył otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada pozostałym dziadkom w częściach równych.

Kodeks cywilny reguluje sytuacje pasierbów, czyli dzieci małżonka spadkodawcy, którzy również w pewnych przypadkach mogą dziedziczyć spadek na podstawie ustawy. Stanie się tak, gdy brak jest małżonka spadkodawcy i krewnych, powołanych do dziedziczenia z ustawy. Spadek przypada w częściach równych tym dzieciom małżonka spadkodawcy, których żadne z rodziców nie dożyło chwili otwarcia spadku.

Ostatnim spadkobiercą ustawowym jest gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy, a jeśli ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy w Rzeczypospolitej Polskiej nie da się ustalić albo ostatnie miejsce zamieszkania spadkodawcy znajdowało się za granicą, spadek przypada Skarbowi Państwa jako spadkobiercy ustawowemu.

Adwokat prawa rodzinnego z naszej kancelarii adwokackiej w Warszawie posiada bogate doświadczenie w prowadzeniu spraw, których przedmiotem jest spadek. Prowadzimy sprawy z zakresu działu spadku, stwierdzenia nabycia spadku oraz podziału majątku wspólnego wraz z działem spadku na obszarze Warszawy i okolic.  

Dziś adwokat z naszej kancelarii w Warszawie wyjaśni tryby postępowań w sprawach o zapłatę. Sprawy o zapłatę są najpopularniejszym rodzajem spraw wpływających do sądów. Prawo przewiduje szereg różnych trybów postępowań cywilnych, w których można dochodzić należności. Poza zwykłym postępowaniem cywilnym o zapłatę wyróżniamy tryb upominawczy, nakazowy i uproszczony.

Sąd wydaje nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, jeśli powód dochodzi pozwem roszczenia pieniężnego albo innych rzeczy zamiennych. Wydanie nakazu w postępowaniu upominawczym nie będzie możliwe jeśli według treści pozwu roszczenie jest oczywiście bezzasadne, twierdzenia co do faktów budzą wątpliwość lub zaspokojenie roszczenia zależy od świadczenia wzajemnego. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, sąd rozpoznaje sprawę według przepisów ogólnych. W nakazie zapłaty sąd nakazuje pozwanemu, aby w terminie oznaczonym w nakazie zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo wniósł środek zaskarżenia.

Kolejnym trybem dochodzenia należności jest postępowanie nakazowe. Sąd wydaje nakaz zapłaty na wniosek powoda zgłoszony w pozwie. Jednak, aby doszło do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, muszą zostać spełnione ustawowe, enumeratywnie wskazane przesłanki. Sąd wydaje nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, jeżeli fakty uzasadniające dochodzone roszczenie są udowodnione dołączonym do pozwu dokumentem urzędowym, zaakceptowanym przez dłużnika rachunkiem oraz wezwaniem dłużnika do zapłaty i pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu. Sąd wydaje również nakaz zapłaty przeciwko zobowiązanemu z weksla lub czeku należycie wypełnionego, których prawdziwość i treść nie nasuwają wątpliwości. Jeżeli dłużnikiem jest konsument, niezbędne jest przedstawienie wraz z pozwem umowy, z której wynika roszczenie zabezpieczone wekslem, wraz z deklaracją wekslową i załącznikami. W treści pozwu skierowanego przeciwko osobie fizycznej zamieszcza się oświadczenie o tym, czy roszczenie dochodzone pozwem powstało w związku z umową zawartą z konsumentem.

Nakaz zapłaty z chwilą wydania stanowi tytuł zabezpieczenia, wykonalny bez nadawania mu klauzuli wykonalności. Środkiem odwoławczym od nakazu zapłaty są zarzuty, które może wnieść pozwany.
Jeżeli zachodzą podstawy do odrzucenia pozwu lub umorzenia postępowania, sąd z urzędu postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i wydaje odpowiednie rozstrzygnięcie. W innym przypadku sąd wydaje wyrok, którym w całości lub części utrzymuje nakaz zapłaty w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu.

Najbardziej sformalizowanym co do formy i treści pozwu jest postępowanie uproszczone. Dochodzić w nim można dwóch kategorii spraw: sprawy o świadczenie, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza dwudziestu tysięcy złotych, a w sprawach o roszczenia z rękojmi lub gwarancji - jeżeli wartość przedmiotu umowy nie przekracza tej kwoty. Jednak nie wszystkie z wymienionych wyżej spraw trafią do trybu uproszczonego – sąd nie rozpatrzy w postępowaniu uproszczonym spraw należących do właściwości sądów okręgowych, spraw małżeńskich i z zakresu stosunków między rodzicami a dziećmi, spraw z zakresu prawa pracy rozpatrywanych z udziałem ławników, a także spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, z wyjątkiem spraw wymienionych w art. 4778 § 2 i spraw o rentę. Ponadto, sąd może rozpoznać sprawę z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym, jeżeli może to przyczynić się do sprawniejszego rozwiązania sporu.

W postępowaniu uproszczonym jednym pozwem dochodzić można tylko jednego roszczenia. Połączenie kilku roszczeń w jednym pozwie jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy wynikają z tego samego stosunku prawnego lub kilku stosunków prawnych tego samego rodzaju. W przypadku niedopuszczalnego połączenia w jednym pozwie kilku roszczeń przewodniczący zarządza zwrot pozwu bez wezwania do usunięcia tego braku. Jeżeli w terminie tygodnia od dnia doręczenia zarządzenia o zwrocie powód cofnie pozew w zakresie żądań niepodlegających łączeniu, pozew w pozostałej części wywołuje skutek od daty jego pierwotnego wniesienia. W postępowaniu uproszczonym niedopuszczalna jest zmiana powództwa. Powództwo wzajemne oraz zarzut potrącenia są dopuszczalne, jeżeli roszczenia nadają się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym. W trybie uproszczonym możliwe jest zasięgnięcie opinii biegłego, jednak jeżeli koszt opinii miałby przekroczyć wartość przedmiotu sporu, opinii nie zasięga się, chyba że uzasadniają to wyjątkowe okoliczności.

Ciekawą regulację wprowadza art. 505 (8) § k.p.c., który głosi, iż strona obecna na posiedzeniu, na którym ogłoszono wyrok, może zrzec się prawa do wniesienia apelacji. Oświadczenie strony wpisywane jest do protokołu i – jeśli oświadczenie o zrzeczeniu złożyli wszyscy uprawnieni – orzeczenie staje się prawomocne.

Od wyroku wydanego w postępowaniu uproszczonym – jeśli nie zrzeczono się prawa do apelacji – przysługuje apelacja, którą można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Bez względu na rodzaj postępowania, w którym zamierzamy dochodzić należności, przed skierowaniem pozwu do sądu należy wysłać do dłużnika przedsądowe wezwanie do zapłaty. Wezwanie powinno zawierać wskazanie roszczenia oraz jego podstawę (np. faktura, umowa), termin i sposób zapłaty (np. przelew na wskazany numer rachunku bankowego). Należy je wysłać listem poleconym za potwierdzeniem odbioru.

Adwokat z naszej kancelarii prowadzi sprawy o zapłatę na terenie Warszawy i okolic. Posiadamy duże doświadczenie w sprawach cywilnych i majątkowych, a sprawy o zapłatę stanowią dużą część praktyki naszej kancelarii. Sporządzamy przedsądowe wezwania do zapłaty, pozwy o zapłatę, reprezentujemy naszych Klientów przed sądami. Zapraszamy do naszej kancelarii adwokackiej w Warszawie.

Adwokat prawa rodzinnego z naszej kancelarii w Warszawie wyjaśni czym jest dział spadku. Najogólniej ujmując, dział spadku służy ustaleniu, które przedmioty majątkowe wchodzące w skład spadku staną się własnością danego spadkobiercy. Poprzedzające sprawę o dział spadku postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku wskazuje kto posiada status spadkobiercy oraz jakie są udziały poszczególnych spadkobierców w majątku spadkowym. Po uzyskaniu postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku mamy zatem do czynienia ze wspólnością majątku spadkowego. W praktyce oznacza to, iż żaden ze spadkobierców nie może samodzielnie dysponować majątkiem spadkowym. Zatem postępowanie o dział spadku jest kolejnym krokiem w celu uregulowania spraw wynikających z dziedziczenia.

Dział spadku następuje na wniosek, który może zostać wniesiony przez każdego ze spadkobierców. Pozostali spadkobiercy stają się uczestnikami postępowania o dział spadku. Sąd w postępowaniu o dział spadku ustala skład i wartość majątku spadkowego. Konieczne może się okazać powołanie biegłych rzeczoznawców w celu wyceny np. nieruchomości wchodzących w skład majątku spadkowego.

Dział spadku obejmuje nie tylko sam spadek po zmarłym, ale także dokonane przez niego darowizny i zapisy windykacyjne na rzecz zstępnych i małżonka. Celem tego uregulowania jest ochrona interesów majątkowych tych spadkobierców ustawowych, którzy nie otrzymali od spadkodawcy darowizn, a dział spadku ma na celu odzwierciedlić podział całego majątku spadkodawcy, a więc także tego, którym rozporządził za życia. Darowizny i zapisy zalicza się na poczet schedy spadkowej czyli całego majątku, który po sobie pozostawił spadkodawca. Zaliczenie darowizn i zapisów na schedę spadkową ma miejsce tylko w przypadku, gdy do dziedziczenia dochodzi na mocy ustawy. Jeśli zatem dziedziczenie następuje na podstawie testamentu, darowizny nie będą podlegały zaliczeniu na schedę spadkową. Art. 1039 k.c. wskazuje także, iż zaliczenie darowizn nie będzie możliwe jeśli z oświadczenia spadkodawcy lub z okoliczności wynika, że darowizna (lub zapis windykacyjny) zostały dokonane ze zwolnieniem z obowiązku zaliczenia. Nie podlegają zaliczeniu na schedę spadkową tzw. drobne darowizny zwyczajowo w danych stosunkach przyjęte.

W postępowaniu o dział spadku zaliczeniu podlegają wszystkie darowizny, bez względu na czas ich dokonania. Jeżeli wartość darowizny lub zapisu windykacyjnego podlegających zaliczeniu przewyższa wartość schedy spadkowej, spadkobierca nie jest obowiązany do zwrotu nadwyżki. W wypadku takim nie uwzględnia się przy dziale spadku ani darowizny lub zapisu windykacyjnego, ani spadkobiercy zobowiązanego do ich zaliczenia. Dalszy zstępny spadkodawcy obowiązany jest do zaliczenia na schedę spadkową darowizny oraz zapisu windykacyjnego dokonanych przez spadkodawcę na rzecz jego wstępnego. Oznacza to, że jeśli np. matka otrzymała darowiznę od swojej matki, wnuk będący uczestnikiem postępowania o dział spadku ma obowiązek zaliczenia tej darowizny na swoją schedę spadkową.

Zaliczenie na schedę spadkową przeprowadza się w ten sposób, że wartość darowizn lub zapisów windykacyjnych podlegających zaliczeniu dolicza się do spadku lub do części spadku, która ulega podziałowi między spadkobierców obowiązanych wzajemnie do zaliczenia, po czym oblicza się schedę spadkową każdego z tych spadkobierców, a następnie każdemu z nich zalicza się na poczet jego schedy wartość darowizny lub zapisu windykacyjnego podlegającej zaliczeniu. Wartość przedmiotu darowizny oblicza się według stanu z chwili jej dokonania, a według cen z chwili działu spadku. Wartość przedmiotu zapisu windykacyjnego oblicza się według stanu z chwili otwarcia spadku, a według cen z chwili działu spadku. Przy zaliczaniu na schedę spadkową nie uwzględnia się pożytków przedmiotu darowizny lub zapisu windykacyjnego.

Postępowania o dział spadku bywają trudne i długotrwałe. W szczególności w przypadku, gdy jest wielu spadkobierców lub istnieje pomiędzy nimi konflikt co do sposobu działu, wartości poszczególnych składników majątku spadkowego czy opisywanych wyżej darowizn i ich zaliczeniu na schedę spadkową. Warto zatem korzystać z wiedzy profesjonalistów i powierzyć sprawę adwokatowi. Zapraszamy do kontaktu z naszym adwokatem od prawa spadkowego w kancelarii adwokackiej w Warszawie. Nasz adwokat rodzinny działający na obszarze Warszawy i okolic posiada wieloletnie doświadczenie w prowadzeniu spraw o dział spadku i podział majątku. Zapraszamy do naszej kancelarii prawa spadkowego w Warszawie.  

 Adwokat rodzinny z naszej kancelarii w Warszawie wyjaśni kwestie związane z orzekaniem o kontaktach rodziców z dziećmi w trakcie sprawy o rozwód lub w odrębnych postępowaniach. Kontakty rodziców z dzieckiem są z jednej strony prawem rodziców, a z drugiej strony są obowiązkiem rodziców. Kontakty z dziećmi są niezależne od przysługiwania rodzicom władzy rodzicielskiej. Prawa i obowiązku rodziców związane z kontaktami z dziećmi reguluje art. 113 k.r.o. Wskazany przepis prawa rodzinnego stanowi, że niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.

Kontakty z rodzicami to także prawo i obowiązek dziecka. Konwencja Praw Dziecka ustanawia prawo dziecka do rodziców, co oznacza, iż dziecko ma prawo do kontaktów zarówno z matką, jak i z ojcem. Dziecko, które jest odseparowane od jednego z rodziców wciąż ma prawo do kontaktu z drugim odseparowanym rodzicem. Prawo do kontaktu dziecka z rodzicem obejmuje także prawo do kontaktu z rodzicem przebywającym w innym kraju niż dziecko i rodzic, z którym mieszka na stałe.

Zdarzają się sytuacje, w których pomiędzy rozwiedzionymi rodzicami nie ma zgody co do sposobu i częstotliwości kontaktu z dziećmi. Tak sytuację reguluje art. 113 (1) k.r.o., który wskazuje, że jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Sąd opiekuńczy orzeka zatem w sprawie ustalenia kontaktów rodziców z dziećmi w przypadku braku porozumienia pomiędzy rodzicami.

Sąd opiekuńczy w sprawie o ustalenie kontaktów rodziców z dzieckiem zawsze ma obowiązek orzekać zgodnie z dobrem dziecka. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 września 2022 r., sygn. akt IV CNP 31/20: "przysługujące rodzicom prawo do kontaktu z dzieckiem jest niezależne od władzy rodzicielskiej. Jak jednak w każdym wypadku rozstrzygania o sprawach dziecka, przesłanką rozstrzygania również o zakresie i rodzaju kontaktów rodzica z dzieckiem jest przede wszystkim dobro dziecka, a nie interes rodzica. Gdy styczność rodzica z dzieckiem może zagrażać jego życiu, zdrowiu, prawidłowemu rozwojowi czy też bezpieczeństwu istnieją podstawy do rozważania przez sąd ograniczenia lub zakazania tej styczności".

Sąd opiekuńczy w sprawie o ustalenie kontaktów rodziców z dzieckiem może zatem ograniczyć utrzymywanie kontaktów rodzica z dzieckiem, na co wskazuje art. 113(2) k.r.o. Sąd może w szczególności zakazać spotykania się z dzieckiem, zakazać zabierania dziecka poza miejsce stałego pobytu, zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców, opiekuna, kuratora sądowego albo innej osoby wskazanej przez sąd, ograniczyć kontakty do określonych sposobów kontaktowania się na odległość czy zakazać kontaktowania się na odległość. Jeżeli kontakty rodzica z dzieckiem w sposób poważny zagrażają dobru dziecka, sąd opiekuńczy zakazuje kontaktów. Sąd orzekając o kontaktach może zobowiązać rodziców do określonego postępowania, np. skierować na terapię rodzinną. Jeśli wymaga tego dobro dziecka sąd opiekuńczy może zmienić rozstrzygnięcie w sprawie ustalenia kontaktów.

Gdy rodzice nie są małżeństwem albo żaden z rodziców pozostających w związku małżeńskim nie wniósł pozwu o rozwód, sądem opiekuńczym orzekającym w sprawie o ustalenie kontaktów będzie sąd rejonowy.

Natomiast sąd okręgowy będzie właściwy w sprawie o ustalenie kontaktów, gdy toczy się sprawa o rozwód. Jak wskazuje art. 58 k.r.o. w wyroku orzekającym rozwód sąd orzeka o kontaktach rodziców z dzieckiem. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie utrzymywania kontaktów, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Na czas sprawy o rozwód sąd może zabezpieczyć wykonywanie kontaktów rodziców z dzieckiem poprzez wydanie postanowienia o zabezpieczeniu kontaktów. Zabezpieczenie kontaktów rodziców z dzieckiem następuje na wniosek złożony już w pozwie bądź w trakcie trwania sprawy o rozwód. Postanowienie jest natychmiast wykonalne, tzn. już z chwilą jego wydania, a nie dopiero po jego uprawomocnieniu się. Postanowienie może być zaskarżone zażaleniem, a także zmienione na wniosek każdego z małżonków.

 Adwokat rodzinny z naszej kancelarii w Warszawie prowadzi postępowania o ustalenie i zabezpieczenie kontaktów rodziców z dziećmi. Nasz adwokat prowadzi także sprawy o rozwód. Adwokat rodzinny z naszej kancelarii działa w Warszawie i okolicach. Nasza kancelaria posiada bogate doświadczenie w reprezentowaniu w sprawach o ustalenie i zabezpieczenie kontaktów oraz o rozwód. Jeśli potrzebujesz pomocy profesjonalnego i doświadczonego adwokata skontaktuj się z naszym adwokatem rodzinnym z Warszawy.

Adwokat rodzinny z naszej kancelarii w Warszawie wyjaśni czy i na jakich zasadach możliwe jest przeprowadzenie podziału majątku wspólnego podczas sprawy o rozwód.

Zgodnie z art. 58 §3 k.r.o. na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu. Istnieje zatem teoretyczna możliwość przeprowadzenia podziału majątku wspólnego małżonków w trakcie rozwodu. Warunkiem jest niespowodowanie przez podział majątku zwłoki w postępowaniu o rozwód. Uznaje się, że dokonanie podziału majątku podczas sprawy o rozwód nie spowoduje nadmiernej zwłoki w dwóch przypadkach. Po pierwsze będzie to możliwe, gdy pomiędzy małżonkami istnieje zgodność co do składu i wartości majątku wspólnego oraz sposobu jego podziału. Druga możliwość dotyczy sytuacji, w której pomimo istnienia pomiędzy stronami sporu co do pewnych okoliczności lub pomimo istnienia okoliczności, które sąd zobowiązany jest ustalić z urzędu, w celu ich ustalenia wystarczające będzie przeprowadzenie postępowania dowodowego jedynie w ograniczonym przedmiotowo i czasowo zakresie. W praktyce oznaczało by to, że sąd nie będzie prowadził pełnego postępowania dowodowego w zakresie podziału majątku, na które zazwyczaj składają się w szczególności dowody z opinii biegłych rzeczoznawców, dowody ze świadków, liczne dowody z dokumentów, czy występowanie przez sąd do różnych organów, urzędów czy banków w celu uzyskania określonych dokumentów.

W praktyce jednak dokonanie przez sąd podziału majątku w trakcie rozwodu zdarza się bardzo rzadko. Wynika to z faktu, iż nieczęsto małżonkowie są zgodni zarówno co do samego składu i wartości majątku wspólnego, jak również co do sposobu jego podziału. Ponadto najczęściej zachodzi konieczność prowadzenia postępowania dowodowego w pełnym zakresie, w szczególności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych rzeczoznawców w celu wyceny składników majątku wspólnego. W takim przypadku sąd prowadzący sprawę o rozwód podejmie decyzję o pozostawieniu wniosku o podział majątku wspólnego bez rozpoznania. Taka decyzja sądu nie podlega odrębnemu zaskarżeniu.

Najczęstszym przypadkiem jest zatem przeprowadzenie podziału majątku wspólnego po rozwodzie – po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami - w postępowaniu nieprocesowym przed sądem rejonowym, właściwym dla miejsca położenia majątku wspólnego. Postępowanie inicjuje wniosek o podział majątku wspólnego złożony przez małżonka - wnioskodawcę i odbywa się przy udziale drugiego małżonka, będącego uczestnikiem postępowania o podział majątku. Opłata sądowa od wniosku o podział majątku wynosi 1000 zł. W przypadku, gdy małżonkowie przedstawią sądowi zgodny wniosek o podział majątku, w którym wskażą wspólnie sposób dokonania podziału, opłata wyniesie 300 zł. Opłatę sądową od wniosku o podział majątku wspólnego wnosi wraz z wnioskiem strona inicjująca sprawę.

Koszty opłat sądowych, jak i koszty wynagrodzenia biegłych są przez sąd rozliczane pomiędzy stronami po połowie. Według art. 520 k.p.c. zasadą jest, iż każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie. Jeżeli jednak uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania lub mają sprzeczne interesy, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub nałożyć go na jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników. Oznacza to, że w sprawach o podział majątku, w których najczęściej sąd orzeka o równych udziałach w majątku wspólnym, koszty sądowe rozliczane są po połowie pomiędzy stronami.

Adwokat prowadzący sprawy o rozwód w naszej kancelarii w Warszawie posiada bogate doświadczenie w zakresie prawa rodzinnego oraz podziału majątku wspólnego po rozwodzie. Nasz adwokat działa na terenie Warszawy i okolic, prowadząc postępowania o rozwód, podział majątku oraz inne sprawy z zakresu prawa rodzinnego i spadkowego. Nasza kancelaria posiada wieloletnie doświadczenie w sprawach rozwodowych i sprawach o podział majątku wspólnego. Zapraszamy do kontaktu z naszym adwokatem w Warszawie i okolicach. 

Adwokat prowadzący sprawy o podział majątku wspólnego z naszej kancelarii wyjaśni co składa się na koszty i opłaty sądowe w sprawie o podział majątku. Koszty sądowe podziału majątku to przede wszystkim oplata sądowa od wniosku o podział majątku, która wynosi 1000 zł.

W przypadku, gdy małżonkowie przedstawią sądowi zgodny wniosek o podział majątku, w którym wskażą wspólnie sposób dokonania pokonania podziału, opłata wyniesie 300 zł. Opłatę sądową od wniosku o podział majątku wspólnego wnosi wraz z wnioskiem strona inicjująca sprawę.

Podczas sprawy o podział majątku prawie zawsze pojawiają się koszty biegłych sądowych. Najczęściej są to koszty biegłego rzeczoznawcy majątkowego, który szacuje wartość nieruchomości wchodzących w skład majątku wspólnego, np. wspólnego mieszkania czy domu. W trakcie postępowania o podział majątku wspólnego może okazać się konieczne powołanie biegłego do wyceny ruchomości, np. wspólnych samochodów, a nawet wyposażenia mieszkania. Zdarza się również, że biegły ma na celu wycenę nakładów dokonanych przez małżonków na majątek wspólny ze swojego majątku osobistego lub nakładów dokonanych na majątek wspólny z majątku osobistego jednego z małżonków. Koszty wynagrodzenia biegłego kształtują się zazwyczaj w zakresie od kilkuset złotych do paru tysięcy złotych.

Zarówno koszty opłat sądowych, jak i koszty biegłych są przez sąd rozliczane pomiędzy stronami w równym stopniu, po połowie. Według art. 520 k.p.c. zasadą jest, iż każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie. Jeżeli jednak uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania lub mają sprzeczne interesy, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub nałożyć go na jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników. Oznacza to, że w sprawach o podział majątku, w których najczęściej sąd orzeka o równych udziałach w majątku wspólnym, koszty sądowe rozliczane są po połowie pomiędzy stronami. Dotyczy to zatem również opłat sądowych wnoszonych przez stronę inicjującą postępowanie – druga strona jest zobowiązana do zwrotu połowy opłat.

Strony mają też możliwość podjęcia mediacji sądowej prowadzonej przez profesjonalnego mediatora. Jeśli małżonkowie wskutek mediacji dojdą do porozumienia i podpiszą ugodę, wówczas stronie, która uiściła opłatę od wniosku sąd zwróci 3/4 opłaty. Jeśli do ugody doszło jeszcze przed rozpoczęciem rozprawy, strona otrzyma zwrot całości opłaty sądowej od wniosku o podział majątku.

Natomiast koszty pomocy prawnej adwokata w sprawie o podział majątku wspólnego zależą od wartości majątku wspólnego. Wynagrodzenie adwokata prowadzącego podział majątku obejmuje sporządzenie wniosku o podział majątku wspólnego, reprezentację w sprawie i wszelkie czynności adwokackie w toku sprawy sądowej. Do wynagrodzenia należy doliczyć stawkę podatku VAT, która w przypadku usług prawnych wynosi 23%.

Adwokat zajmujący się podziałem majątku w naszej kancelarii posiada bogate doświadczenie w prowadzeniu spraw działowych. Nasz adwokat od podziału majątku wykonuje czynności w Warszawie i okolicach. Działamy sprawnie, skutecznie i profesjonalnie. Zapraszamy do kontaktu z nami. 

Adwokat od rozwodów z naszej kancelarii wyjaśnia, iż przyznanie alimentów małżonkowi od drugiego małżonka po rozwodzie uzależnione jest od orzeczenia sądu w kwestii winy za rozkład pożycia. Małżonek uznany przez sąd w postępowaniu o rozwód za wyłącznie winnego będzie zobowiązany do alimentacji byłego małżonka w przypadku, gdy tzw. stopa życiowa małżonka uznanego za niewinnego ulegnie pogorszeniu wskutek orzeczenia rozwodu.

Natomiast w przypadku, gdy sąd wyda orzeczenie, w którym ustali istnienie obustronnej winy małżonków lub w ogóle o niej nie orzeknie, każdy z małżonków może domagać się alimentów od drugiego małżonka w przypadku, gdy rozwód spowoduje popadnięcie przez niego w tzw. niedostatek. Niedostatek zalicza się do tzw. pojęć nieostrych, których wyjaśnienia należy szukać w orzecznictwie sądów. Przyjmuje się, iż osoba znajduje się w niedostatku gdy nie jest w stanie zaspokajać podstawowych potrzeb związanych z własnym utrzymaniem na minimalnym poziomie.

Obowiązek alimentacyjny małżonka, który został uznany przez sąd w postępowaniu o rozwód za wyłącznie winnego nie ma ograniczeń czasowych. Taki małżonek może zatem znaleźć się w sytuacji, w której będzie ciążył na nim dożywotni obowiązek alimentacji drugiego małżonka. Natomiast w przypadku małżonka współwinnego lub w przypadku braku orzeczenia o winie, zobowiązanie nie może trwać dłużej niż pięć lat od orzeczenia rozwodu.

W każdym jednak przypadku zobowiązanie alimentacyjne wobec małżonka wygaśnie w momencie zawarcia przez małżonka uprawnionego do alimentów nowego związku małżeńskiego.

Wysokość obowiązku alimentacyjnego jest uzależniona od dwóch przesłanek: usprawiedliwionych potrzeb małżonka uprawnionego do alimentów i możliwości zarobkowych małżonka zobowiązanego. Za usprawiedliwione potrzeby uznaje się podstawowe wydatki na własne utrzymanie (opłaty za mieszkanie, jedzenie, leki, ubrania) oraz koszty zaspokajania potrzeb duchowych i psychicznych (np. teatr, kino, koncerty, zakup książek). Należy jednak pamiętać, iż obowiązek alimentacyjny ma za zadanie pokrywać usprawiedliwione potrzeby małżonka, nie zaś zbytkowne czy luksusowe.

Natomiast za możliwości zarobkowe zobowiązanego małżonka uznaje się takie zarobki, które zobowiązany może osiągnąć przy optymalnym wykorzystaniu swoich możliwości zawodowych, zdrowotnych i umysłowych. W praktyce oznacza to, iż jeśli zobowiązany małżonek podejmuje pracę poniżej swoich kwalifikacji (i w związku z tym gorzej opłacaną), sąd weźmie pod uwagę potencjalnie wyższe zarobki małżonka jako wyznacznik wysokości alimentów, a nie te faktycznie przez niego uzyskiwane. Podobnie będzie, gdy zobowiązany małżonek zmieni pracę na gorzej płatną lub zrezygnuje z pracy.

W przypadku zaistnienia trwałych i istotnych zmian po stronie małżonka zobowiązanego do alimentów związanych ze zmniejszeniem się jego możliwości zarobkowych (np. choroba, niezawiniona utrata pracy), małżonek zobowiązany jest uprawniony do złożenia wniosku o obniżenie wysokości alimentów. Analogicznie, w przypadku zwiększenia się usprawiedliwionych potrzeb małżonka uprawnionego, małżonek ten może złożyć wniosek o podwyższenie alimentów.

Nasza kancelaria posiada wieloletnie doświadczenie w sprawach dotyczących obowiązku alimentacyjnego, zarówno podczas postępowania o rozwód, jak i później - w sprawach o zmianę wysokości obowiązku alimentacyjnego. Zapraszamy do kontaktu z adwokatem od rozwodów i adwokatem od prawa rodzinnego z naszej kancelarii.

 Podział majątku wspólnego małżonków po rozwodzie staje się możliwy z uwagi na zaistnienie pomiędzy byłymi już małżonkami ustroju rozdzielności majątkowej. W trakcie postępowania sądowego o podział majątku wspólnego po rozwodzie każdy z małżonków może rozliczyć dokonane przez siebie nakłady. Mowa tu zarówno o nakładach z majątku osobistego na majątek wspólny, jak i nakładów uczynionych na majątek osobisty małżonka z majątku wspólnego. Można również żądać zwrotu nakładów dokonanych na majątek osobisty małżonka z majątku wspólnego. Nie jest możliwe żądanie zwrotu wydatków i nakładów zużytych w celu zaspokojenia potrzeb rodziny. Wyjątkiem od tej reguły jest sytuacja, w której wskazane nakłady zwiększyły wartość majątku wspólnego w chwili ustania wspólności. W postępowaniu o podział majątku wspólnego może zostać także rozliczony dług jednego z małżonków, jeśli został zaspokojony z majątku wspólnego.

Majątek osobisty stanowią m.in. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności majątkowej, nabyte w drodze dziedziczenia i darowizny czy zapisu, prawa wynikające ze wspólności łącznej, prawa niezbywalne przysługujące tylko jednej osobie, przedmioty majątkowe służące wyłącznie zaspokajaniu osobistych potrzeb jednego z małżonków, przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub innej działalności zarobkowej małżonka, przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia małżonka, prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej, przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego.

Zwrot nakładów może nastąpić tylko w ramach postępowania o podział majątku wspólnego. Jeśli żądanie rozliczenia nakładów nie zostanie zgłoszone w postępowaniu o podział majątku wspólnego, rozliczenie ich w innym postępowaniu nie będzie już możliwe. Nie jest konieczne złożenie przez małżonka wniosku o rozliczenie nakładów z majątku wspólnego na osobisty – sąd czyni to z urzędu w postępowaniu o podział majątku wspólnego. Natomiast nakłady z majątku osobistego na wspólny sąd rozliczy tylko na wniosek małżonka. Wartość nakładów sąd ustala na podstawie ich stanu z chwili dokonania nakładu oraz cen z chwili orzekania o nakładach. Jeśli sąd w sprawie o podział majątku orzeka o równych udziałach w majątku wspólnym, co jest najczęstszym przypadkiem – małżonkowi, który dokonał nakładu należy się zwrot połowy jego wartości.

Niezwykle istotne jest, aby w postępowaniu o podział majątku wspólnego przedstawić wszelkie dowody na dokonanie nakładów. Należy dokładnie wykazać ich wartości, stan, a także daty ich dokonania. Warto posiadać faktury, potwierdzenia przelewów czy pokwitowania. Dopuszczalny jest także dowód ze świadków w celu wykazania dokonania nakładów. W praktyce sądowej często zachodzi konieczność odwołania się do wiedzy biegłego sądowego, który szacuje wartość nakładów dokonanych przez małżonków.

Nasza kancelaria posiada bogate doświadczenie w prowadzeniu spraw sądowych o podział majątku wspólnego, których zasadniczym elementem jest także rozliczenia nakładów zarówno z majątku wspólnego na osobisty, jak i z osobistego na wspólny. Zapraszamy do kontaktu z adwokatem od spraw rodzinnych i podziału majątku z naszej kancelarii.

Wynagrodzenie za takie usługi prawne jak prowadzenie sprawy przed sądem, sporządzenie pisma procesowego czy analiza umowy ustalane jest indywidualnie z uwagi na zróżnicowanie spraw w szczególności pod względem ich skomplikowania. Wynagrodzenie płatne jest z góry, w chwili zlecenia kancelarii danej usługi prawnej, jak również w przewidujemy możliwość zapłaty wynagrodzenia w ratach, których liczba ustalana jest indywidualnie.

Orientacyjne kwoty wynagrodzenia za poszczególne usługi prawne kształtują się następująco: 

koszt porady prawnej w naszej kancelarii wynosi 300 zł brutto.

sporządzenie pozwu – od 1 500 zł

sporządzenie umowy – od 1 000 zł

sporządzenie opinii prawnej – od 1 000 zł

sporządzenie pisma procesowego w toczącym się postępowaniu – od 800 zł

sporządzenie apelacji – od 2 000 zł

sporządzenie skargi kasacyjnej/kasacji – od 3 000 zł

wezwanie do zapłaty/do zaniechania naruszeń – od 400 zł

prowadzenie spraw sądowych:

o rozwód bez orzekania o winie (bez dzieci) – od 3 000 zł

o rozwód bez orzekania o winie (z dziećmi) – od 4 000 zł

o rozwód z orzekaniem o winie – od 5 000 zł

podział majątku po rozwodzie – od 8 000 zł

o alimenty – od 4 000 zł

dział spadku – od 6 000 zł

inne sprawy spadkowe – od 4 000 zł

sprawy związane z władzą rodzicielską lub kontaktami z dziećmi – od 4 000 zł

o ochronę dóbr osobistych – od 5 000 zł

prawa autorskie – od 5 000 zł

(stawki netto – należy doliczyć do nich podatek VAT 23% ) 

Wskazane stawki wynagrodzeń są przykładowe – stawka za konkretną usługę ustalana jest zawsze indywidualnie. Podane stawki obejmują wydatki adwokata związane z działaniem w sprawie. W celu uzyskania szczegółowych informacji w Państwa sprawie, zapraszamy do kontaktu z naszą kancelarią.

Wspólność majątkowa pomiędzy małżonkami powstaje ex lege – z ustawy – wskutek zawarcia małżeństwa. Małżonkowie, którzy chcieliby zachować odrębne majątki mogą zawrzeć majątkową umowę małżeńską przed ślubem albo ustanowić ustrój rozdzielności majątkowej w trakcie trwania małżeństwa.

Rozdzielność majątkowa to ustrój majątkowy, w którym każdy z małżonków posiada swój majątek osobisty, a majątek wspólny nie istnieje. Ustrój rozdzielności majątkowej jest wybierany często przez osoby prowadzące działalność gospodarczą. Z jednej strony małżonek będący przedsiębiorcą zachowuje niezależność w zarządzaniu finansami, a z drugiej strony drugi małżonek nie będzie ponosił odpowiedzialności za ewentualne długi małżonka będącego przedsiębiorcą.

Rozdzielność może powstać z mocy ustawy, w związku z postanowieniem sądu albo umownie.

Rozdzielność majątkowa z mocy prawa, czyli z ustawy, powstaje wskutek ogłoszenia upadłości jednego z małżonków oraz ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków.

Natomiast wskutek orzeczenia sądu rozdzielność majątkowa między małżonkami powstaje wskutek orzeczenia separacji albo rozwodu.

W powyższych przypadkach – ubezwłasnowolnienie lub upadłość małżonka, separacja i rozwód – rozdzielność majątkowa powstaje bez względu na wolę małżonków, z mocy prawa. Natomiast w przypadku, gdy małżonkowie lub w szczególności jeden z małżonków wyraża wolę ustanowienia rozdzielność majątkowej, ma prawo zgłosić żądanie ustanowienia rozdzielności majątkowej w postępowaniu sądowym.

Kodeks rodzinny i opiekuńczy wskazuje, iż z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia rozdzielności majątkowej przez sąd. Ważne powody to pojęcie nieostre – jego interpretacji należy szukać w orzecznictwie sądów. Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, iż klauzula "ważnych powodów" ma charakter elastyczny i pozostawia sądowi dużą swobodę w jej ocenie, wymagającą subiektywnej i zindywidualizowanej analizy czy ważne powody występują i czym są w danej sprawie. Sama okoliczność istnienia między małżonkami separacji faktycznej nie przesądza o zasadności ustanowienia rozdzielności majątkowej, przy czym nie każda postać separacji faktycznej może stanowić ważny powód ustanowienia rozdzielności majątkowej. Wspólność majątkowa pomiędzy małżonkami jest przypisaną małżeństwu cechą ustrojową. Stąd też orzeczenie jej zniesienia może nastąpić tylko w okolicznościach wyjątkowych, a w żadnym wypadku nie wcześniej niż w dniu, w którym aktualne staje się ustalenie istnienia ważnych powodów w rozumieniu art. 52 § 1 k.r.o.

W praktyce uznaje się, iż ważnym powodem będzie separacja faktyczna małżonków uniemożliwiająca im współdziałanie w zarządzaniu majątkiem wspólnym. Ważnym powodem będzie także konflikt osobisty pomiędzy małżonkami, który uniemożliwia lub znacznie utrudnia zarząd majątkiem wspólnym i w rezultacie zagraża ekonomicznym podstawom funkcjonowania rodziny.

Rozdzielność majątkowa powstaje z dniem oznaczonym w wyroku, który ją ustanawia. W wyjątkowych wypadkach sąd może ustanowić rozdzielność majątkową z dniem wcześniejszym niż dzień wytoczenia powództwa. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy małżonkowie żyli dłuższy czas w rozłączeniu. Zatem orzeczenie rozdzielność majątkowej między małżonkami z datą wsteczną stanowi wyjątek od reguły i stosowane jest tylko w przypadku długotrwałej separacji faktycznej, całkowicie uniemożliwiającej współdziałanie w zarządzaniu majątkiem wspólnym małżonków i pociągającej za sobą niekorzystne konsekwencje majątkowe dla jednego z małżonków lub skutkujące trwałym zerwaniem wszelkich stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami.

Jeśli małżonkowie pozostają zgodni co do ustanowienia pomiędzy nimi ustroju rozdzielności majątkowej mogą ustanowić taki ustrój majątkowy przed notariuszem. Nie będzie jednak wówczas możliwości ustanowienia rozdzielności majątkowej z datą wsteczną – taka możliwość istnieje bowiem jedynie w postępowaniu sądowym.

W celu uzyskania pomocy doświadczonego adwokata zapraszamy do naszej kancelarii, która posiada wieloletnie doświadczenie w prowadzeniu spraw dotyczących ustanowienia rozdzielności majątkowej pomiędzy małżonkami.

Najem lokalu mieszkalnego

Dziś parę słów o wypowiedzenia najmu lokalu mieszkalnego. Możliwości wypowiedzenia zależą od rodzaju umowy najmu. Jeśli umowa została zawarta na czas oznaczony możliwość jej wypowiedzenia jest bardzo ograniczona, w szczególności z punktu widzenia wynajmującego. Zasadą jest, że umowa została zawarta na określony z góry okres i dopiero po jego upływie najem ulega rozwiązaniu. Wynajmujący może wypowiedzieć umowę najmu na czas oznaczony tylko w przypadkach określonych w art. 11 ustawy o ochronie praw lokatorów. Ustawa wskazuje, że nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego wynajmujący może wypowiedzieć stosunek najmu, gdy lokator (najemca):

1. pomimo pisemnego upomnienia nadal używa lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniem lub zaniedbuje obowiązki, dopuszczając do powstania szkód, lub niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców albo wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali

2. jest w zwłoce z zapłatą czynszu, innych opłat za używanie lokalu lub opłat niezależnych od właściciela pobieranych przez właściciela tylko w przypadkach, gdy lokator nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług, co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności

3. wynajął, podnajął albo oddał do bezpłatnego używania lokal lub jego część bez wymaganej pisemnej zgody właściciela

4. używa lokalu, który wymaga opróżnienia w związku z koniecznością rozbiórki lub remontu budynku.

Natomiast najemca ma prawo wypowiedzieć umowę najmu zawartą na czas oznaczony tylko wówczas, gdy istnieje taki zapis w umowie najmu. Gdy brak takich zapisów umowa najmu może zostać rozwiązana jedynie za porozumieniem stron.

W przypadku umowy najmu zawartej na czas nieoznaczony sytuacja wynajmującego jest podobna, bowiem wypowiedzenie może nastąpić tylko z przyczyn wskazanych w cytowanym wyżej art. 11 ustawy o ochronie praw lokatorów. W przypadku zatem, gdy najemca płaci regularnie czynsz, używa lokalu we właściwy sposób, a także nie zostały spełnione pozostałe przyczyny wskazane w ustawie, wynajmujący nie może wypowiedzieć najemcy umowy najmu. Jedyną drogą pozostaje porozumienie stron i zgodne rozwiązanie umowy najmu.

Istnieje również uprawnienie wynajmującego przewidziane w art. 11 ust. 10 ustawy ochronie praw lokatorów polegające na możliwości wystąpienia z powództwem o rozwiązanie umowy najmu i opróżnienie lokalu przez sąd z powołaniem się przez wynajmującego na ważne przyczyny, inne niż wymienione w art. 11 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Właściciel mieszkania może także powołać się na fakt, iż zamierza zamieszkać w wynajmowanym mieszkaniu. Jeśli w tej sytuacji zapewni najemcy lokal zastępczy, może skorzystać z 6 – miesięcznego okresu wypowiedzenia umowy najmu. Jeśli jednak nie zapewni najemcy lokalu zastępczego, wówczas okres wypowiedzenia wyniesie 3 lata. W każdym przypadku wypowiedzenie umowy najmu powinno być sporządzone w formie pisemnej pod rygorem nieważności i zawierać przyczynę wypowiedzenia.

Natomiast najemca posiada uprawnienie wyrażone w art. 688 k.c., polegające na możliwości wypowiedzenia umowy najmu na czas nieoznaczony najpóźniej na trzy miesiące naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego. Co więcej, w takim przypadku najemca nie musi wskazywać przyczyny wypowiedzenia.

Sytuacja wynajmującego lokal mieszkalny jest, jak widać, mocno ograniczona z uwagi na ochronę najemców wyrażoną w ustawie o ochronie praw lokatorów. Najemca posiada natomiast zdecydowanie większą swobodę w relacji z wynajmującym. Jeśli masz problemy w związku z umową najmu Twojego lokalu mieszkalnego, nasza Kancelaria może pomóc Ci skutecznie je rozwiązać. Zapraszamy do kontaktu z nami!

W postępowaniu o podział majątku wspólnego sąd ustala skłąd i wartość majątku wspólnego małżonków oraz ich udziały w majątku wspólnym. Zasadą jest, że udziały małżonków w majątku wspólnym są równe. Mówi o tym art 43§1 k.r.o. O tym co wchodzi w skład majątku wspólnego pisałam tutaj: link.

Z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, aby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Możliwość ustalenie nierównych udziałów zależy więc od dwóch przesłanek, które muszą zostać spełnione łącznie. Są to ważne powody i nierówny stopień przyczynienia się do powstania majątku wspólnego. Oznacza to w praktyce, że żadne "ważne powody" nie stanowią podstawy takiego orzeczenia, jeżeli stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego jest równy, a jednocześnie - nawet różny stopień przyczynienia się małżonków do powstania tego majątku nie stanowi podstawy ustalenia nierównych udziałów, jeżeli nie przemawiają za tym "ważne powody".

W orzecznictwie sądów przyjmuje się, iż ważne powody to okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego sprzeciwiają się przyznaniu jednemu z małżonków korzyści z tej części majątku, do której powstania się nie przyczynił. Ocena ważnych powodów ma nie tylko charakter majątkowy, ale także etyczny. Stąd odwołanie do zasad współżycia społecznego. W przypadku ważnych powodów mamy do czynienia z winą jaką ponosi małżonek za nieprzyczynianie się do powstania majątku wspólnego lub przyczynianie się w stopniu mniejszym niż pozwalają mu na to jego możliwości. W praktyce za ważne powody mogą zostać uznane naganne zachowania małżonka, takie jak zawinione niepodejmowanie zatrudnienia, utrata pracy po krótkim czasie, przeznaczanie wspólnych pieniędzy na używki.

Natomiast sam fakt, iż jeden z małżonków osiąga niższe dochody nie stanowi przesłanki ustalenia nierównych udziałów przez sąd w postępowaniu o podział majątku wspólnego. Fakt, iż np. żona nie pracuje zawodowo również nie może stanowić takiej przesłanki – zasada równych udziałów w majątku wspólnym ma za cel stworzyć gwarancję tego, iż małżonek zajmujący się tzw. ogniskiem domowym, wychowaniem dzieci, pracą w gospodarstwie domowym uzyska - w razie podziału majątku wspólnego - połowę tego majątku. Również sam fakt, iż jeden z małżonków wypełnia przesłankę ważnych powodów, np. wydaje pieniądze na używki lub drogie hobby ale przy tym przyczynia się do powstania majątku wspólnego poprzez np. pracę zarobkową, nie stanowi wystarczającej przesłanki do ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym.

Co do zasady wina w rozkładzie pożycia małżeńskiego ustalana w ramach postępowania o rozwód nie ma bezpośredniego wpływu na ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym. Jednak nie jest to regułą i może się zdarzyć tak, iż to właśnie małżonek uznany za wyłącznie winnego nie będzie partycypował w równych udziałach w majątku wspólnym. Wszystko zależy od indywidualnych okoliczności danej sprawy. Jeśli Twoja sprawa zostanie powierzona naszej kancelarii gwarantujemy Ci rzetelną, profesjonalną pomoc doświadczonego adwokata.

Kontakty rodziców z dzieckiem są zarówno prawem rodziców, jak i obowiązkiem niezależnym od przysługiwania im władzy rodzicielskiej. Kwestię prawa i obowiązku kontaktu rodziców z dziećmi reguluje art. 113 k.r.o., który stanowi, że niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.

Kontakty z rodzicami to także prawo i obowiązek dziecka. Konwencja Praw Dziecka ustanawia prawo dziecka do rodziców, co oznacza, iż dziecko ma prawo do kontaktów zarówno z matką, jak i z ojcem. Dziecko, które jest odseparowane od jednego z rodziców wciąż ma prawo do kontaktu z drugim rodzicem. Prawo do kontaktu dziecka z rodzicem obejmuje także prawo do kontaktu z rodzicem przebywającym w innym kraju niż dziecko i rodzic, z którym mieszka na stałe.

W praktyce często zdarza się tak, iż pomiędzy rozwiedzionymi rodzicami nie ma zgody co do sposobu i częstotliwości utrzymywania kontaktu z dziećmi. Taką sytuację reguluje art. 113 (1) k.r.o., który wskazuje, że jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia. W braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Sąd opiekuńczy orzeka zatem w sprawie ustalenia kontaktów rodziców z dziećmi w przypadku braku porozumienia pomiędzy rodzicami.

Sąd opiekuńczy w sprawie o ustalenie kontaktów rodziców z dzieckiem zawsze ma obowiązek orzekać zgodnie z dobrem dziecka. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 września 2022 r., sygn. akt IV CNP 31/20: "przysługujące rodzicom prawo do kontaktu z dzieckiem jest niezależne od władzy rodzicielskiej. Jak jednak w każdym wypadku rozstrzygania o sprawach dziecka, przesłanką rozstrzygania również o zakresie i rodzaju kontaktów rodzica z dzieckiem jest przede wszystkim dobro dziecka, a nie interes rodzica. Gdy styczność rodzica z dzieckiem może zagrażać jego życiu, zdrowiu, prawidłowemu rozwojowi czy też bezpieczeństwu istnieją podstawy do rozważania przez sąd ograniczenia lub zakazania tej styczności".

Sąd opiekuńczy w sprawie o ustalenie kontaktów rodziców z dzieckiem może zatem ograniczyć utrzymywanie kontaktów rodzica z dzieckiem, na co wskazuje art. 113(2) k.r.o. Sąd może w szczególności zakazać spotykania się z dzieckiem, zakazać zabierania dziecka poza miejsce stałego pobytu, zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców, opiekuna, kuratora sądowego albo innej osoby wskazanej przez sąd, ograniczyć kontakty do określonych sposobów kontaktowania się na odległość czy zakazać kontaktowania się na odległość. Jeżeli kontakty rodzica z dzieckiem w sposób poważny zagrażają dobru dziecka sąd opiekuńczy zakazuje kontaktów. Sąd orzekając o kontaktach może zobowiązać rodziców do określonego postępowania, np. skierować na terapię rodzinną. Jeśli wymaga tego dobro dziecka sąd opiekuńczy może zmienić rozstrzygnięcie w sprawie ustalenia kontaktów.

Gdy rodzice nie są małżeństwem albo żaden z rodziców pozostających w związku małżeńskim nie wniósł pozwu o rozwód, sądem opiekuńczym orzekającym w sprawie o ustalenie kontaktów będzie sąd rejonowy.

Natomiast sąd okręgowy będzie właściwy w sprawie o ustalenie kontaktów, gdy toczy się sprawa o rozwód. Jak wskazuje art. 58 k.r.o. w wyroku orzekającym rozwód sąd orzeka o kontaktach rodziców z dzieckiem. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie utrzymywania kontaktów, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Na czas sprawy o rozwód sąd może zabezpieczyć wykonywanie kontaktów rodziców z dzieckiem poprzez wydanie postanowienia o zabezpieczeniu kontaktów. Zabezpieczenie kontaktów rodziców z dzieckiem następuje na wniosek złożony już w pozwie bądź w trakcie trwania sprawy o rozwód. Postanowienie jest natychmiast wykonalne, tzn. już z chwilą jego wydania, a nie dopiero po uprawomocnieniu się. Postanowienie może być zaskarżone zażaleniem, a także zmienione na wniosek każdego z małżonków.

Nasza kancelaria prowadzi postępowania o ustalenie i zabezpieczenie kontaktów rodziców z dziećmi. Posiadamy bogate doświadczenie w reprezentowaniu w sprawach o ustalenie i zabezpieczenie kontaktów. Jeśli potrzebujesz pomocy profesjonalnego i doświadczonego adwokata skontaktuj się z naszą kancelarią.

Kodeks cywilny wskazuje na trzy podstawy stwierdzenia nieważności testamentu. Powyższe kwestie reguluje art. 945 §1 k.c. w trzech punktach. Punkt pierwszy głosi, iż testament jest nieważny w przypadku, gdy został sporządzony w stanie wyłączającym świadome albo swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli. W punkcie drugim cytowanego przepisu wskazano, iż nieważny jest testament sporządzony pod wpływem błędu uzasadniającego przypuszczenie, że gdyby spadkodawca nie działał pod wpływem błędu, nie sporządziłby testamentu tej treści. Natomiast punkt trzeci artykułu wskazuje, iż nieważny jest testament sporządzony pod wpływem groźby.

Pierwsza przyczyna nieważności - stan wyłączający świadome albo swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli – może wynikać z jakichkolwiek przyczyn, nawet jeżeli testator nie znajduje się w stanie nieprzytomności lub zakłócenia czynności psychicznych. Stan ten musi wynikać z przyczyny wewnętrznej, umiejscowionej w osobie podejmującej decyzję i wyrażającej oświadczenie woli.

Najczęściej nieważność testamentu z powyższych przyczyn wynikać będzie z choroby psychicznej lub niedorozwoju umysłowego testatora. Zgodnie z art. 82 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby nawet przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych.

Nie zawsze jednak u testatora musi wystąpić choroba psychiczna czy zaburzenie czynności psychicznych, aby mówić o braku swobody sporządzenia testamentu i w konsekwencji o jego nieważności. Będzie tak w przypadku choroby testatora i ogólnego stanu jego zdrowia, które doprowadziły do takiego osłabienia jego aktywności i siły woli, że nie jest on zdolny, mimo posiadania świadomości, do przeciwstawienia się naciskom osób trzecich, bez których opieki nie może funkcjonować, uznaje się, że testament sporządzony w takich warunkach przez taką osobę jest nieważny. Na swobodę testowania osób uzależnionych od opieki innych zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14.12.2011 r., sygn. akt I CSK 115/11.

Nieważność testamentu sporzadzonego pod wpływem błędu zachodzi wówczas, gdy testator znajduje się w mylnym przekonaniu o rzeczywistości. Mylne wyobrażenie testatora może dotyczyć zarówno treści złożonego oświadczenia woli, jak i okoliczności nieobjętych treścią testamentu. Nie ma również znaczenia czy testator działał pod wpływem błędu co do faktów lub co do prawa, jak również fakt, kto ów błąd wywołał i czy był on zawiniony. W przypadku stwierdzenia, że testator działał pod wpływem błędu należy ocenić, czy gdyby wiedział o rzeczywistym stanie rzeczy, to nie sporządziłby testamentu o takiej treści.

Ze sporządzeniem testamentu pod wpływem groźby będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy osoba trzecia zastosuje wobec testatora pewien przymus psychiczny polegający na zapowiedzi wywołania niekorzystnych dla testatora skutków w przypadku niesporządzenia testamentu o żądanej przez tę osobę treści.

Nieważność testamentu najcześciej dochodzona jest podczas sprawy o stwierdzenie nabycia spadku. Stwierdzenie nieważności testamentu jest także możliwe w trakcie postępowania o zachowek. Na nieważność testamentu z powyższych przyczyn nie można się powołać po upływie lat trzech od dnia, w którym osoba mająca w tym interes dowiedziała się o przyczynie nieważności, a w każdym razie po upływie lat dziesięciu od otwarcia spadku.

Wykazanie nieważności testamentu nie jest rzeczą prostą. W przypadku przesłanki braku świadomości albo swobody przy jego sporządzaniu konieczne będzie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry, psychologa lub neurologa. Również w przypadku pozostałych przesłanek nie będzie łatwo udowodnić wady oświadczeń testatora skutkujące nieważnością. Dlatego w sprawach dotyczących stwierdzenia nieważności testamentu wskazana jest pomoc profesjonalnego pełnomocnika. Nasza kancelaria posiada doświadczenie w sprawach o stwierdzenie nieważności testamentu. Zapewniamy pełne zaangażowanie w prowadzoną sprawę, skuteczność i profesjonalizm. Zapraszamy do kontaktu z nami.

Przyznanie alimentów małżonkowi od drugiego małżonka po rozwodzie uzależnione jest od orzeczenia sądu w kwestii winy za rozkład pożycia. Małżonek uznany za wyłącznie winnego będzie zobowiązany do alimentacji byłego małżonka w przypadku gdy tzw. stopa życiowa małżonka uznanego za niewinnego ulegnie pogorszeniu wskutek orzeczenia rozwodu.

Natomiast w przypadku, gdy sąd orzeka o obustronnej winie lub ogóle o niej nie orzeka, małżonek może domagać się alimentów od drugiego małżonka w przypadku, gdy rozwód spowoduje popadnięcie przez niego w tzw. niedostatek. Niedostatek nie jest pojęciem jednoznacznym, jednak przyjmuje się, iż osoba znajduje się w niedostatku gdy nie jest w stanie zaspokajać podstawowych potrzeb związanych z utrzymaniem na minimalnym poziomie.

Obowiązek alimentacyjny małżonka uznanego za wyłącznie winnego nie ma ograniczeń czasowych. Może się zatem zdarzyć, iż będzie to obowiązek dożywotni. Natomiast w przypadku małżonka współwinnego lub w przypadku braku orzeczenia o winie, zobowiązanie nie może trwać dłużej niż pięć lat od orzeczenia rozwodu.

W każdym jednak przypadku zobowiązanie alimentacyjne wobec małżonka wygaśnie w momencie zawarcia przez małżonka uprawnionego do alimentów nowego związku małżeńskiego.

Wysokość obowiązku alimentacyjnego zależy od usprawiedliwionych potrzeb małżonka uprawnionego do alimentów i możliwości zarobkowych zobowiązanego. Za usprawiedliwione potrzeby uznaje się podstawowe wydatki na utrzymanie (opłaty za mieszkanie, jedzenie, leki, ubrania) oraz koszty zaspokajania potrzeb duchowych i psychicznych (np. teatr, kino, koncerty, zakup książek). Należy jednak pamiętać, iż obowiązek alimentacyjny ma za zadanie pokrywać usprawiedliwione potrzeby, nie zaś zbytkowne czy luksusowe.

Natomiast możliwości zarobkowe zobowiązanego to takie zarobki, które zobowiązany może osiągnąć przy optymalnym wykorzystaniu swoich możliwości zawodowych, zdrowotnych, intelektualnych. Oznacza to w praktyce, iż jeśli zobowiązany podejmuje pracę poniżej swoich kwalifikacji (i w związku z tym gorzej opłacaną), sąd weźmie pod uwagę potencjalnie wyższe zarobki małżonka jako wyznacznik wysokości alimentów, a nie te faktycznie przez niego uzyskiwane.

W przypadku zaistnienia trwałych i istotnych zmian po stronie małżonka zobowiązanego do alimentów związanych ze zmniejszeniem się jego możliwości zarobkowych (np. choroba, utrata pracy), małżonek zobowiązany jest uprawniony do złożenia wniosku o obniżenie wysokości alimentów. Analogicznie, w przypadku zwiększenia się usprawiedliwionych potrzeb małżonka uprawnionego, małżonek ten może złożyć wniosek o podwyższenie alimentów.

Nasza kancelaria posiada wieloletnie doświadczenie w sprawach dotyczących obowiązku alimentacyjnego, zarówno podczas postępowania o rozwód, jak i później - w sprawach o zmianę wysokości obowiązku alimentacyjnego. Zapraszamy do kontaktu z naszą kancelarią.

 Jeśli przez Twoją nieruchomość biegnie linia energetyczna lub znajduje się na niej stacja transformatorowa możesz wezwać przedsiębiorcę przesyłowego do ustanowienia odpłatnej służebności przesyłu. Zanim zgodzisz się na kwotę proponowaną przez przedsiębiorcę przesyłowego, samodzielnie wyceń wynagrodzenie za ustanowienie służebności. Nie jest to łatwa kalkulacja, dlatego warto skonsultować wycenę z kancelarią zajmującą się służebnością przesyłu. Nasza kancelaria pomaga w takich wycenach. Zawsze wskazujemy, że wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu musi uwzględniać wszystkie obciążenia, które ze sobą niesie dla właściciela nieruchomości, choćby wchodzenie na nieruchomość w celu konserwacji instalacji, wycinka drzew czy obszar wyłączony z korzystania wskutek posadowienia urządzeń.

Czynniki jakie zawsze należy wziąć pod uwagę przy szacowaniu wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu to cena za metr kwadratowy w miejscu położenia danej nieruchomości, obszar pasa służebności (iloczyn długości i szerokości pasa służebności), współczynnik korzystania oraz współczynnik utraty czy obniżenia wartości nieruchomości wskutek istnienia na nieruchomości infrastruktury przesyłowej (poprzez np. uniemożliwienie lub istotne utrudnienie budowy na nieruchomości). Bardzo ważnym czynnikiem jest przeznaczenie nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku faktyczny cel korzystania z nieruchomości (np. zabudowa mieszkaniowa).

W przypadku braku porozumienia z przedsiębiorcą przesyłowym konieczne będzie złożenie wniosku o ustanowienie służebności do sądu rejonowego miejsca położenia nieruchomości. Nasza kancelaria prowadzi sprawy o ustanowienie za wynagrodzeniem służebności przesyłu – możemy pomóc również w Twojej sprawie. Zapraszamy do kontaktu.  

Czy osiągnięcie przez dziecko pełnoletności powoduje wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego? Może tak być, ale samo osiągnięcie pełnoletności nie jest przesłanką, która o tym decyduje. Art. 133 k.r.o. mówi, iż rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Zatem dziecko pełnoletnie, które nadal się uczy będzie w dalszym ciągu uprawnione do alimentów. W szczególności nauka na studiach stacjonarnych, które nie pozwalają na podjęcie dodatkowej pracy będą argumentem za dalszą alimentacją dziecka pełnoletniego. Będzie tak również w przypadku nauki w szkole policealnej mającej na celu przygotowanie do zawodu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14.11.1997 r., sygn. akt III CKN:

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka stanowi uszczegółowienie ogólnego obowiązku "troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka" i należytego przygotowania go, odpowiednio do jego uzdolnień, do pracy zawodowej (art. 96 k.r. i o.). Obowiązek ten nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, a w szczególności - przez termin dojścia przez alimentowanego do pełnoletności. Nie jest także związany ze stopniem wykształcenia w tym sensie, że nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez alimentowanego określonego stopnia podstawowego lub średniego wykształcenia.

Istotne jest także, iż obowiązek alimentacyjny wobec dziecka obejmuje należyte przygotowanie dziecka do pracy zawodowej (art. 96 k.r.o.). Należy uznać, iż o wygaśnięciu obowiązku alimentacyjnego przewidzianego art. 133 § 1 k.r.o. decyduje osiągnięcie przez dziecko zdolności do samodzielnego utrzymania się, którą uzyskuje ono z chwilą otrzymania należytego przygotowania do pracy.

Przesłanką do kontynuowania alimentacji dziecka po osiągnięciu przez nie pełnoletności jest także choroba wpływająca na możliwości samodzielnego utrzymania się. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3.03.1999 r. sygn. akt III CKN 1060/98, orzekł, iż nie ustaje obowiązek alimentacyjny rodziców wobec pełnoletniego dziecka, które w następstwie choroby nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie (art. 133 § 1 k.r.o.).

Rodzice mogą uchylić się od obowiązku alimentacji dziecka pełnoletniego jeśli alimenty stanowią dla nich tzw. nadmierny uszczerbek. W praktyce oznacza to, iż zapłata alimentów na dorosłe dziecko jest zbyt dużym obciążeniem finansowym dla rodzica np. z uwagi na posiadanie małoletniego dziecka, chorobę zmniejszającą możliwości zarobkowe rodzica itp. Dodatkowym argumentem w takim przypadku jest sytuacja, w której pełnoletnie dziecko nie stara się o to, aby samodzielnie się utrzymać, np. po zakończeniu nauki w liceum nie podjęło dalszej nauki, ani pracy.

Sprawy dotyczące alimentacji wymagają każdorazowo indywidualnego podejścia i analizy. Z pewnością jednak można wskazać, iż samo osiągnięcie przez dziecko tzw. dorosłości poprzez ukończenie 18 lat nie zwalnia rodzica z obowiązku alimentacyjnego. Nasza kancelaria posiada doświadczenie w prowadzeniu spraw o sądowe ustalenie niestnienia obowiązku alimentacyjnego oraz spraw o zmianę wysokości (obniżenie lub podwyższenie) obowiązku alimentacyjnego. Zapraszamy do kontaktu z naszą kancelarią

 Klienci kancelarii często pytają czy można podzielić majątek wspólny w postępowaniu rozwodowym. Teoretycznie jest to możliwe i mówi o tym art. 58§3 k.r.o., który stanowi, że na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu. W praktyce jest to jednak niezwykle rzadko spotykane. Dzieje się tak ponieważ podział majątku jest zazwyczaj sprawą skomplikowaną i wielowątkową. Podstawową kwestią, która często jest sporna pomiędzy stronami sprawy o podział majątku wspólnego jest skład majątku wspólnego i pochodzenie środków przeznaczonych na jego poczet. Dlatego właśnie podział majątku wspólnego wymaga przeprowadzenie odrębnego postępowania sądowego.

Wniosek o podział majątku wspólnego należy skierować do sądu miejsca położenia majątku (art. 566 k.p.c.) Sąd w postępowaniu o podział majątku wspólnego w pierwszej kolejności ustala skład majątku wspólnego. Zasadą jest, iż z chwilą zawarcia małżeństwa pomiedzy małżonkami powstaje ustrój wspólności majątkowej. Wspólność majątkowa małżonków obejmuje przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Zgodnie z ustawą do majątku wspólnego należą w szczególności:

• pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków;

• dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;

• środki zgromadzone na otwartym lub pracowniczym funduszu emerytalnym każdego z małżonków;

• kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie ZUS.

  Powyższe wyliczenie nie jest wyczerpujące i w skład majątku wspólnego mogą wejść także inne składniki majątkowe, np. przedsiębiorstwo czy gospodarstwo rolne, udziały i akcje w spółce itp.

Istotne jest, że przedmioty majątkowe nabywane w czasie trwania wspólności majątkowej mogą także należeć wyłącznie do majątku osobistego jednego z małżonków. Dzieje się tak w przypadku, gdy te przedmioty zostały nabyte za środki pochodzące z majątku osobistego. Majątek osobisty małżonków stanowią środki i przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności majątkowej oraz nabyte w drodze dziedziczenia i darowizny.

Kolejną ważną kwestią w sprawie o podział majątku wspólnego są nakłady i wydatki poczynione z majątku wspólnego na majątek osobisty małżonka oraz nakłady i wydatki każdego z małżonków z ich majątku osobistego na majątek wspólny. W postępowaniu o podział majątku można żądać zwrotu takich nakładów i wydatków.

Istotną informacją jest fakt, iż wniosek o podział majątku można złożyć w każdym czasie po rozwodzie – nie ulega on przedawnieniu.

Bardzo ważne jest, aby do sprawy o podział majątku wspólnego przygotować wszystkie dokumenty dotyczące majątku takie jak np. akty notarialne, polisy ubezpieczeniowe, dawne książeczki mieszkaniowe, faktury vat za remonty nieruchomości etc.– stanowią one istotny materiał dowodowy dla sądu.

Prowadzenie spraw o podział majątku jest naszą specjalizacją. Przeprowadziliśmy już wiele takich postępowań, skutecznie egzekwując interesy majątkowe naszych mocodawców. Zapraszamy 

Rozwód

Przesłanką uzasadniającą orzeczenie rozwodu przez sąd jest trwały i zupełny rozkład pożycia między małżonkami. Rozkład pożycia charakteryzuje się ustaniem trzech więzi konstytuujących małżeństwo: więzi psychicznej, fizycznej i gospodarczej. Rozkład pożycia jest trwały jeśli nie ma możliwości przywrócenia tych trzech więzi, a zupełny jeśli obejmuje swoim zakresem całość trzech wymienionych sfer życia małżeńskiego.

Sąd w wyroku orzekającym rozwód może orzec który z małżonków ponosi winę za rozkład pożycia. Zawinione zachowania małżonka to zachowania niezgodne z przepisami regulującymi obowiązki małżonków wyrażone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, m.in. obowiązek wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, wierności, zaspokajania potrzeb materialnych wspólnej rodziny. Kluczowym ustaleniem sądu w tym kontekście jest ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem małżonka a rozkładem pożycia. Ustalenie wyłącznej winy jednego z małżonków za rozkład pożycia ma istotny wpływ na zakres i czas trwania obowiązku alimentacyjnego. Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd może orzec, że małżonek wyłącznie winny zobowiązany jest przyczyniać się do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, nawet jeśli ten małżonek nie znajduje się w niedostatku. Zatem orzeczenie o winie może nieść doniosłe skutki dla małżonków.

Nasza kancelaria prowadzi sprawy o rozwód. Posiadamy doświadczenie w sprawach rozwodowych z orzekaniem o winie. Zapraszamy do kontaktu z nami – pomożemy sprawnie przeprowadzić postępowanie o rozwód.

Sprawy spadkowe najczęściej dotyczą spraw o nabycie spadku oraz działu spadku. Nabycie spadku następuje z chwilą otwarcia spadku czyli z chwilą śmierci spadkodawcy. Formalnie jednak potrzebne jest stwierdzenie nabycia spadku, które w sposób jednoznaczny wskazuje spadkobierców. Stwierdzenie nabycia spadku może nastąpić w drodze postanowienia sądu albo przed notariuszem poprzez notarialny akt poświadczenia dziedziczenia. To drugie rozwiązanie możliwe jest jedynie wówczas gdy przed notariuszem stawią się wszyscy spadkobiercy i wszyscy spośród nich wyrażają na to zgodę. Często, z uwagi na konflikt dotyczący np. ważności testamentu, czy też tego kto jest spadkobiercą, nie będzie to możliwe. Wówczas pozostaje droga sądowa.

Nabycie spadku przed sądem następuje wskutek złożenia wniosku o stwierdzenie nabycia spadku na wniosek osoby, która ma w tym interes. Osobami takimi są m.in. spadkobiercy, osoby uprawnione do zachowku, wierzyciele spadkodawcy lub spadkobiercy, wykonawca testamentu.

Istotne jest, iż stwierdzenie nabycia spadku nie może nastąpić wcześniej niż przed upływem 6 miesięcy o otwarcia spadku. Stwierdzenie nabycia spadku przed upływem tego terminu będzie jednak możliwe wówczas, gdy wszyscy znani spadkobiercy złożyli oświadczenia o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku. Oświadczenie o przyjęciu albo odrzuceniu spadku może zostać złożone w ciągu 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swojego powołania do spadku.

Wniosek o stwierdzenie nabycia spadku składa się do sądu rejonowego ostatniego miejsca pobytu spadkodawcy. Jeśli nie da się takiego miejsca ustalić na terenie Polski właściwy będzie sąd rejonowy miejsca położenia majątku spadkowego.

Sąd spadku w postanowieniu o nabyciu spadku stwierdza nabycie spadku przez spadkobierców oraz wysokość ich udziałów w spadku. Prawomocne postanowienie o nabyciu spadku wpisane zostanie do Rejestru Spadkowego. Ważną informacją, o którą często pytają Klienci Kancelarii jest fakt, iż sąd rejonowy, który wydaje postanowienie o stwierdzenie nabycia spadku nie dokonuje podziału spadku. W celu dokonania działu spadku konieczne jest przeprowadzenie sądowego działu spadku przed sądem rejonowym.

Nasza Kancelaria posiada doświadczenie w sprawach spadkowych. Pomagamy w uzyskaniu stwierdzenia nabycia spadku, reprezentujemy w często skomplikowanych sprawach o dział spadku. Zapraszamy do kontaktu z nami.

Polskie prawo pracy przewiduje zakaz nierównego traktowania pracowników w zatrudnieniu i zasadę, że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za pracę o jednakowej wartości. Naruszenie tych zasad w szczególny sposób dotknęło grupę zawodową pielęgniarek, którym pracodawca różnicuje wynagrodzenie z uwagi na rodzaj posiadanego wykształcenia, pomimo wykonywania pracy o jednakowej wartości.

Tymczasem różnice w wynagrodzeniu mogą wynikać jedynie z różnic w zakresie obowiązków w wykonywanej pracy na danym stanowisku. Powszechnie wiadomo, że pielęgniarki ze stopniem zawodowym magistra, ze specjalizacją, czy te z wykształceniem średnim, wykonują taką samą pracę w podmiotach leczniczych. W takim przypadku nie ma żadnej podstawy prawnej, aby ich wynagrodzenia były różne.

W związku z naruszeniem zasady równego traktowania przez podmiot leczniczy, pielęgniarki mają, zgodnie z art. 18(3d) k.p., prawo do odszkodowania. W tym celu konieczne jest złożenie pozwu przeciwko pracodawcy w Sądzie Pracy – jest to sąd ogólnej właściwości pozwanego pracodawcy, bądź sąd, w którego okręgu praca jest lub miała być wykonywana. Odszkodowanie obejmuje różnicę pomiędzy wynagrodzeniem otrzymanym, a należnym (wraz z dodatkami np. za pracę w nocy, w święta, dodatkami stażowymi). Najważniejszą kwestią w sprawie o odszkodowanie za nierówne traktowanie jest udowodnienie, iż pokrzywdzona pielęgniarka faktycznie wykonywała taką samą pracę, zaś jej wynagrodzenie było niższe jedynie z uwagi na różnice w wykształceniu. Ważne jest zebranie dowodów, np. umów o pracę wraz z zakresem obowiązków, zeznań innych pracowników, pasków wynagrodzeń itp. Nasza kancelaria pomoże w zebraniu materiału dowodowego, sporządzeniu pozwu i reprezentacji w postępowaniu o odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu. Zapraszamy do kontaktu!

Podczas postępowania sądowego o podział majątku wspólnego sąd ustala co wchodzi w skład majątku wspólnego, a także wartość ustalonych w postępowaniu składników majątkowych majątku wchodzących w skład wspólnego. Sąd orzeka także o wysokości udziału każdego z małżonków w majątku wspólnym. W sprawie o podział majątku wspólnego sąd najczęściej ustala, że udziały małżonków w majątku wspólnym są równe. Mówi o tym art 43§1 k.r.o. Z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, aby sąd w postępowaniu o podział majątku ustalił, iż udziały małżonków w majątku wspólnym nie są równe. Wówczas ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpi z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z małżonków przyczynił się do powstania tego majątku. Możliwość ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym uzależniona jest od spełnienia dwóch przesłanek, które muszą zostać spełnione łącznie - od ważnych powodów i nierównego stopnia przyczynienia się do powstania majątku wspólnego. Oznacza to w praktyce, że żadne "ważne powody" nie stanowią podstawy takiego orzeczenia, jeżeli stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego jest równy, a jednocześnie - nawet różny stopień przyczynienia się małżonków do powstania tego majątku nie stanowi podstawy ustalenia nierównych udziałów, jeżeli nie przemawiają za tym "ważne powody".

W orzecznictwie sądów dotyczącym podziału majątku wspólnego przyjmuje się, iż ważne powody to okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego sprzeciwiają się przyznaniu jednemu z małżonków korzyści z tej części majątku, do której powstania się nie przyczynił. Ocena ważnych powodów ma także – poza wymiarem ekonomicznym - wymiar etyczny. Stąd odwołanie do zasad współżycia społecznego. W przypadku ważnych powodów mamy do czynienia z winą jaką ponosi małżonek za nieprzyczynianie się do powstania majątku wspólnego lub przyczynianie się w stopniu mniejszym niż pozwalają mu na to jego możliwości. W praktyce, w trakcie postępowania o podział majątku wspólnego za ważne powody mogą zostać uznane naganne zachowania małżonka, takie jak zawinione niepodejmowanie zatrudnienia, utrata pracy po krótkim czasie, przeznaczanie wspólnych pieniędzy na używki.

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż sytuacja, w której jeden z małżonków osiąga niższe dochody nie stanowi przesłanki ustalenia nierównych udziałów przez sąd w postępowaniu o podział majątku wspólnego. Fakt, iż np. żona nie pracuje zawodowo również nie może stanowić takiej przesłanki – zasada równych udziałów w majątku wspólnym ma za cel stworzyć gwarancję tego, iż małżonek zajmujący się tzw. ogniskiem domowym, wychowaniem dzieci, pracą w gospodarstwie domowym uzyska - w razie podziału majątku wspólnego - połowę tego majątku. Również sam fakt, iż jeden z małżonków wypełnia przesłankę ważnych powodów, np. wydaje pieniądze na używki lub drogie hobby ale przy tym przyczynia się do powstania majątku wspólnego poprzez np. pracę zarobkową, nie stanowi wystarczającej przesłanki do ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym.

Co do zasady wina w rozkładzie pożycia małżeńskiego ustalana w ramach postępowania o rozwód nie ma bezpośredniego wpływu na ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym podczas postępowania o podział majątku wspólnego. Jednak nie jest to regułą i może się zdarzyć tak, iż to właśnie małżonek uznany za wyłącznie winnego nie będzie partycypował w równych udziałach w majątku wspólnym. Wszystko zależy od indywidualnych okoliczności danej sprawy. Jeśli Twoja sprawa zostanie powierzona naszej kancelarii gwarantujemy Ci rzetelną, profesjonalną pomoc doświadczonego adwokata.

Podział Majątku - Rozwód - Spadek - Adwokat alimenty - Spawy o zapłatę - Służebność przesyłu