W postępowaniu o podział majątku wspólnego sąd ustala skłąd i wartość majątku wspólnego małżonków oraz ich udziały w majątku wspólnym. Zasadą jest, że udziały małżonków w majątku wspólnym są równe. Mówi o tym art 43§1 k.r.o. O tym co wchodzi w skład majątku wspólnego pisałam tutaj: link.

Z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, aby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Możliwość ustalenie nierównych udziałów zależy więc od dwóch przesłanek, które muszą zostać spełnione łącznie. Są to ważne powody i nierówny stopień przyczynienia się do powstania majątku wspólnego. Oznacza to w praktyce, że żadne "ważne powody" nie stanowią podstawy takiego orzeczenia, jeżeli stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego jest równy, a jednocześnie - nawet różny stopień przyczynienia się małżonków do powstania tego majątku nie stanowi podstawy ustalenia nierównych udziałów, jeżeli nie przemawiają za tym "ważne powody".

W orzecznictwie sądów przyjmuje się, iż ważne powody to okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego sprzeciwiają się przyznaniu jednemu z małżonków korzyści z tej części majątku, do której powstania się nie przyczynił. Ocena ważnych powodów ma nie tylko charakter majątkowy, ale także etyczny. Stąd odwołanie do zasad współżycia społecznego. W przypadku ważnych powodów mamy do czynienia z winą jaką ponosi małżonek za nieprzyczynianie się do powstania majątku wspólnego lub przyczynianie się w stopniu mniejszym niż pozwalają mu na to jego możliwości. W praktyce za ważne powody mogą zostać uznane naganne zachowania małżonka, takie jak zawinione niepodejmowanie zatrudnienia, utrata pracy po krótkim czasie, przeznaczanie wspólnych pieniędzy na używki.

Natomiast sam fakt, iż jeden z małżonków osiąga niższe dochody nie stanowi przesłanki ustalenia nierównych udziałów przez sąd w postępowaniu o podział majątku wspólnego. Fakt, iż np. żona nie pracuje zawodowo również nie może stanowić takiej przesłanki – zasada równych udziałów w majątku wspólnym ma za cel stworzyć gwarancję tego, iż małżonek zajmujący się tzw. ogniskiem domowym, wychowaniem dzieci, pracą w gospodarstwie domowym uzyska - w razie podziału majątku wspólnego - połowę tego majątku. Również sam fakt, iż jeden z małżonków wypełnia przesłankę ważnych powodów, np. wydaje pieniądze na używki lub drogie hobby ale przy tym przyczynia się do powstania majątku wspólnego poprzez np. pracę zarobkową, nie stanowi wystarczającej przesłanki do ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym.

Co do zasady wina w rozkładzie pożycia małżeńskiego ustalana w ramach postępowania o rozwód nie ma bezpośredniego wpływu na ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym. Jednak nie jest to regułą i może się zdarzyć tak, iż to właśnie małżonek uznany za wyłącznie winnego nie będzie partycypował w równych udziałach w majątku wspólnym. Wszystko zależy od indywidualnych okoliczności danej sprawy. Jeśli Twoja sprawa zostanie powierzona naszej kancelarii gwarantujemy Ci rzetelną, profesjonalną pomoc doświadczonego adwokata.

Kontakty rodziców z dzieckiem są zarówno prawem rodziców, jak i obowiązkiem niezależnym od przysługiwania im władzy rodzicielskiej. Kwestię prawa i obowiązku kontaktu rodziców z dziećmi reguluje art. 113 k.r.o., który stanowi, że niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.

Kontakty z rodzicami to także prawo i obowiązek dziecka. Konwencja Praw Dziecka ustanawia prawo dziecka do rodziców, co oznacza, iż dziecko ma prawo do kontaktów zarówno z matką, jak i z ojcem. Dziecko, które jest odseparowane od jednego z rodziców wciąż ma prawo do kontaktu z drugim rodzicem. Prawo do kontaktu dziecka z rodzicem obejmuje także prawo do kontaktu z rodzicem przebywającym w innym kraju niż dziecko i rodzic, z którym mieszka na stałe.

W praktyce często zdarza się tak, iż pomiędzy rozwiedzionymi rodzicami nie ma zgody co do sposobu i częstotliwości utrzymywania kontaktu z dziećmi. Taką sytuację reguluje art. 113 (1) k.r.o., który wskazuje, że jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia. W braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Sąd opiekuńczy orzeka zatem w sprawie ustalenia kontaktów rodziców z dziećmi w przypadku braku porozumienia pomiędzy rodzicami.

Sąd opiekuńczy w sprawie o ustalenie kontaktów rodziców z dzieckiem zawsze ma obowiązek orzekać zgodnie z dobrem dziecka. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 września 2022 r., sygn. akt IV CNP 31/20: "przysługujące rodzicom prawo do kontaktu z dzieckiem jest niezależne od władzy rodzicielskiej. Jak jednak w każdym wypadku rozstrzygania o sprawach dziecka, przesłanką rozstrzygania również o zakresie i rodzaju kontaktów rodzica z dzieckiem jest przede wszystkim dobro dziecka, a nie interes rodzica. Gdy styczność rodzica z dzieckiem może zagrażać jego życiu, zdrowiu, prawidłowemu rozwojowi czy też bezpieczeństwu istnieją podstawy do rozważania przez sąd ograniczenia lub zakazania tej styczności".

Sąd opiekuńczy w sprawie o ustalenie kontaktów rodziców z dzieckiem może zatem ograniczyć utrzymywanie kontaktów rodzica z dzieckiem, na co wskazuje art. 113(2) k.r.o. Sąd może w szczególności zakazać spotykania się z dzieckiem, zakazać zabierania dziecka poza miejsce stałego pobytu, zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców, opiekuna, kuratora sądowego albo innej osoby wskazanej przez sąd, ograniczyć kontakty do określonych sposobów kontaktowania się na odległość czy zakazać kontaktowania się na odległość. Jeżeli kontakty rodzica z dzieckiem w sposób poważny zagrażają dobru dziecka sąd opiekuńczy zakazuje kontaktów. Sąd orzekając o kontaktach może zobowiązać rodziców do określonego postępowania, np. skierować na terapię rodzinną. Jeśli wymaga tego dobro dziecka sąd opiekuńczy może zmienić rozstrzygnięcie w sprawie ustalenia kontaktów.

Gdy rodzice nie są małżeństwem albo żaden z rodziców pozostających w związku małżeńskim nie wniósł pozwu o rozwód, sądem opiekuńczym orzekającym w sprawie o ustalenie kontaktów będzie sąd rejonowy.

Natomiast sąd okręgowy będzie właściwy w sprawie o ustalenie kontaktów, gdy toczy się sprawa o rozwód. Jak wskazuje art. 58 k.r.o. w wyroku orzekającym rozwód sąd orzeka o kontaktach rodziców z dzieckiem. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie utrzymywania kontaktów, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Na czas sprawy o rozwód sąd może zabezpieczyć wykonywanie kontaktów rodziców z dzieckiem poprzez wydanie postanowienia o zabezpieczeniu kontaktów. Zabezpieczenie kontaktów rodziców z dzieckiem następuje na wniosek złożony już w pozwie bądź w trakcie trwania sprawy o rozwód. Postanowienie jest natychmiast wykonalne, tzn. już z chwilą jego wydania, a nie dopiero po uprawomocnieniu się. Postanowienie może być zaskarżone zażaleniem, a także zmienione na wniosek każdego z małżonków.

Nasza kancelaria prowadzi postępowania o ustalenie i zabezpieczenie kontaktów rodziców z dziećmi. Posiadamy bogate doświadczenie w reprezentowaniu w sprawach o ustalenie i zabezpieczenie kontaktów. Jeśli potrzebujesz pomocy profesjonalnego i doświadczonego adwokata skontaktuj się z naszą kancelarią.

Przyznanie alimentów małżonkowi od drugiego małżonka po rozwodzie uzależnione jest od orzeczenia sądu w kwestii winy za rozkład pożycia. Małżonek uznany za wyłącznie winnego będzie zobowiązany do alimentacji byłego małżonka w przypadku gdy tzw. stopa życiowa małżonka uznanego za niewinnego ulegnie pogorszeniu wskutek orzeczenia rozwodu.

Natomiast w przypadku, gdy sąd orzeka o obustronnej winie lub ogóle o niej nie orzeka, małżonek może domagać się alimentów od drugiego małżonka w przypadku, gdy rozwód spowoduje popadnięcie przez niego w tzw. niedostatek. Niedostatek nie jest pojęciem jednoznacznym, jednak przyjmuje się, iż osoba znajduje się w niedostatku gdy nie jest w stanie zaspokajać podstawowych potrzeb związanych z utrzymaniem na minimalnym poziomie.

Obowiązek alimentacyjny małżonka uznanego za wyłącznie winnego nie ma ograniczeń czasowych. Może się zatem zdarzyć, iż będzie to obowiązek dożywotni. Natomiast w przypadku małżonka współwinnego lub w przypadku braku orzeczenia o winie, zobowiązanie nie może trwać dłużej niż pięć lat od orzeczenia rozwodu.

W każdym jednak przypadku zobowiązanie alimentacyjne wobec małżonka wygaśnie w momencie zawarcia przez małżonka uprawnionego do alimentów nowego związku małżeńskiego.

Wysokość obowiązku alimentacyjnego zależy od usprawiedliwionych potrzeb małżonka uprawnionego do alimentów i możliwości zarobkowych zobowiązanego. Za usprawiedliwione potrzeby uznaje się podstawowe wydatki na utrzymanie (opłaty za mieszkanie, jedzenie, leki, ubrania) oraz koszty zaspokajania potrzeb duchowych i psychicznych (np. teatr, kino, koncerty, zakup książek). Należy jednak pamiętać, iż obowiązek alimentacyjny ma za zadanie pokrywać usprawiedliwione potrzeby, nie zaś zbytkowne czy luksusowe.

Natomiast możliwości zarobkowe zobowiązanego to takie zarobki, które zobowiązany może osiągnąć przy optymalnym wykorzystaniu swoich możliwości zawodowych, zdrowotnych, intelektualnych. Oznacza to w praktyce, iż jeśli zobowiązany podejmuje pracę poniżej swoich kwalifikacji (i w związku z tym gorzej opłacaną), sąd weźmie pod uwagę potencjalnie wyższe zarobki małżonka jako wyznacznik wysokości alimentów, a nie te faktycznie przez niego uzyskiwane.

W przypadku zaistnienia trwałych i istotnych zmian po stronie małżonka zobowiązanego do alimentów związanych ze zmniejszeniem się jego możliwości zarobkowych (np. choroba, utrata pracy), małżonek zobowiązany jest uprawniony do złożenia wniosku o obniżenie wysokości alimentów. Analogicznie, w przypadku zwiększenia się usprawiedliwionych potrzeb małżonka uprawnionego, małżonek ten może złożyć wniosek o podwyższenie alimentów.

Nasza kancelaria posiada wieloletnie doświadczenie w sprawach dotyczących obowiązku alimentacyjnego, zarówno podczas postępowania o rozwód, jak i później - w sprawach o zmianę wysokości obowiązku alimentacyjnego. Zapraszamy do kontaktu z naszą kancelarią.

 Jeśli przez Twoją nieruchomość biegnie linia energetyczna lub znajduje się na niej stacja transformatorowa możesz wezwać przedsiębiorcę przesyłowego do ustanowienia odpłatnej służebności przesyłu. Zanim zgodzisz się na kwotę proponowaną przez przedsiębiorcę przesyłowego, samodzielnie wyceń wynagrodzenie za ustanowienie służebności. Nie jest to łatwa kalkulacja, dlatego warto skonsultować wycenę z kancelarią zajmującą się służebnością przesyłu. Nasza kancelaria pomaga w takich wycenach. Zawsze wskazujemy, że wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu musi uwzględniać wszystkie obciążenia, które ze sobą niesie dla właściciela nieruchomości, choćby wchodzenie na nieruchomość w celu konserwacji instalacji, wycinka drzew czy obszar wyłączony z korzystania wskutek posadowienia urządzeń.

Czynniki jakie zawsze należy wziąć pod uwagę przy szacowaniu wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu to cena za metr kwadratowy w miejscu położenia danej nieruchomości, obszar pasa służebności (iloczyn długości i szerokości pasa służebności), współczynnik korzystania oraz współczynnik utraty czy obniżenia wartości nieruchomości wskutek istnienia na nieruchomości infrastruktury przesyłowej (poprzez np. uniemożliwienie lub istotne utrudnienie budowy na nieruchomości). Bardzo ważnym czynnikiem jest przeznaczenie nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku faktyczny cel korzystania z nieruchomości (np. zabudowa mieszkaniowa).

W przypadku braku porozumienia z przedsiębiorcą przesyłowym konieczne będzie złożenie wniosku o ustanowienie służebności do sądu rejonowego miejsca położenia nieruchomości. Nasza kancelaria prowadzi sprawy o ustanowienie za wynagrodzeniem służebności przesyłu – możemy pomóc również w Twojej sprawie. Zapraszamy do kontaktu.  

Czy osiągnięcie przez dziecko pełnoletności powoduje wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego? Może tak być, ale samo osiągnięcie pełnoletności nie jest przesłanką, która o tym decyduje. Art. 133 k.r.o. mówi, iż rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Zatem dziecko pełnoletnie, które nadal się uczy będzie w dalszym ciągu uprawnione do alimentów. W szczególności nauka na studiach stacjonarnych, które nie pozwalają na podjęcie dodatkowej pracy będą argumentem za dalszą alimentacją dziecka pełnoletniego. Będzie tak również w przypadku nauki w szkole policealnej mającej na celu przygotowanie do zawodu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14.11.1997 r., sygn. akt III CKN:

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka stanowi uszczegółowienie ogólnego obowiązku "troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka" i należytego przygotowania go, odpowiednio do jego uzdolnień, do pracy zawodowej (art. 96 k.r. i o.). Obowiązek ten nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, a w szczególności - przez termin dojścia przez alimentowanego do pełnoletności. Nie jest także związany ze stopniem wykształcenia w tym sensie, że nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez alimentowanego określonego stopnia podstawowego lub średniego wykształcenia.

Istotne jest także, iż obowiązek alimentacyjny wobec dziecka obejmuje należyte przygotowanie dziecka do pracy zawodowej (art. 96 k.r.o.). Należy uznać, iż o wygaśnięciu obowiązku alimentacyjnego przewidzianego art. 133 § 1 k.r.o. decyduje osiągnięcie przez dziecko zdolności do samodzielnego utrzymania się, którą uzyskuje ono z chwilą otrzymania należytego przygotowania do pracy.

Przesłanką do kontynuowania alimentacji dziecka po osiągnięciu przez nie pełnoletności jest także choroba wpływająca na możliwości samodzielnego utrzymania się. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3.03.1999 r. sygn. akt III CKN 1060/98, orzekł, iż nie ustaje obowiązek alimentacyjny rodziców wobec pełnoletniego dziecka, które w następstwie choroby nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie (art. 133 § 1 k.r.o.).

Rodzice mogą uchylić się od obowiązku alimentacji dziecka pełnoletniego jeśli alimenty stanowią dla nich tzw. nadmierny uszczerbek. W praktyce oznacza to, iż zapłata alimentów na dorosłe dziecko jest zbyt dużym obciążeniem finansowym dla rodzica np. z uwagi na posiadanie małoletniego dziecka, chorobę zmniejszającą możliwości zarobkowe rodzica itp. Dodatkowym argumentem w takim przypadku jest sytuacja, w której pełnoletnie dziecko nie stara się o to, aby samodzielnie się utrzymać, np. po zakończeniu nauki w liceum nie podjęło dalszej nauki, ani pracy.

Sprawy dotyczące alimentacji wymagają każdorazowo indywidualnego podejścia i analizy. Z pewnością jednak można wskazać, iż samo osiągnięcie przez dziecko tzw. dorosłości poprzez ukończenie 18 lat nie zwalnia rodzica z obowiązku alimentacyjnego. Nasza kancelaria posiada doświadczenie w prowadzeniu spraw o sądowe ustalenie niestnienia obowiązku alimentacyjnego oraz spraw o zmianę wysokości (obniżenie lub podwyższenie) obowiązku alimentacyjnego. Zapraszamy do kontaktu z naszą kancelarią

 Klienci kancelarii często pytają czy można podzielić majątek wspólny w postępowaniu rozwodowym. Teoretycznie jest to możliwe i mówi o tym art. 58§3 k.r.o., który stanowi, że na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu. W praktyce jest to jednak niezwykle rzadko spotykane. Dzieje się tak ponieważ podział majątku jest zazwyczaj sprawą skomplikowaną i wielowątkową. Podstawową kwestią, która często jest sporna pomiędzy stronami sprawy o podział majątku wspólnego jest skład majątku wspólnego i pochodzenie środków przeznaczonych na jego poczet. Dlatego właśnie podział majątku wspólnego wymaga przeprowadzenie odrębnego postępowania sądowego.

Wniosek o podział majątku wspólnego należy skierować do sądu miejsca położenia majątku (art. 566 k.p.c.) Sąd w postępowaniu o podział majątku wspólnego w pierwszej kolejności ustala skład majątku wspólnego. Zasadą jest, iż z chwilą zawarcia małżeństwa pomiedzy małżonkami powstaje ustrój wspólności majątkowej. Wspólność majątkowa małżonków obejmuje przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Zgodnie z ustawą do majątku wspólnego należą w szczególności:

• pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków;

• dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;

• środki zgromadzone na otwartym lub pracowniczym funduszu emerytalnym każdego z małżonków;

• kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie ZUS.

  Powyższe wyliczenie nie jest wyczerpujące i w skład majątku wspólnego mogą wejść także inne składniki majątkowe, np. przedsiębiorstwo czy gospodarstwo rolne, udziały i akcje w spółce itp.

Istotne jest, że przedmioty majątkowe nabywane w czasie trwania wspólności majątkowej mogą także należeć wyłącznie do majątku osobistego jednego z małżonków. Dzieje się tak w przypadku, gdy te przedmioty zostały nabyte za środki pochodzące z majątku osobistego. Majątek osobisty małżonków stanowią środki i przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności majątkowej oraz nabyte w drodze dziedziczenia i darowizny.

Kolejną ważną kwestią w sprawie o podział majątku wspólnego są nakłady i wydatki poczynione z majątku wspólnego na majątek osobisty małżonka oraz nakłady i wydatki każdego z małżonków z ich majątku osobistego na majątek wspólny. W postępowaniu o podział majątku można żądać zwrotu takich nakładów i wydatków.

Istotną informacją jest fakt, iż wniosek o podział majątku można złożyć w każdym czasie po rozwodzie – nie ulega on przedawnieniu.

Bardzo ważne jest, aby do sprawy o podział majątku wspólnego przygotować wszystkie dokumenty dotyczące majątku takie jak np. akty notarialne, polisy ubezpieczeniowe, dawne książeczki mieszkaniowe, faktury vat za remonty nieruchomości etc.– stanowią one istotny materiał dowodowy dla sądu.

Prowadzenie spraw o podział majątku jest naszą specjalizacją. Przeprowadziliśmy już wiele takich postępowań, skutecznie egzekwując interesy majątkowe naszych mocodawców. Zapraszamy 

Rozwód

Przesłanką uzasadniającą orzeczenie rozwodu przez sąd jest trwały i zupełny rozkład pożycia między małżonkami. Rozkład pożycia charakteryzuje się ustaniem trzech więzi konstytuujących małżeństwo: więzi psychicznej, fizycznej i gospodarczej. Rozkład pożycia jest trwały jeśli nie ma możliwości przywrócenia tych trzech więzi, a zupełny jeśli obejmuje swoim zakresem całość trzech wymienionych sfer życia małżeńskiego.

Sąd w wyroku orzekającym rozwód może orzec który z małżonków ponosi winę za rozkład pożycia. Zawinione zachowania małżonka to zachowania niezgodne z przepisami regulującymi obowiązki małżonków wyrażone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, m.in. obowiązek wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, wierności, zaspokajania potrzeb materialnych wspólnej rodziny. Kluczowym ustaleniem sądu w tym kontekście jest ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem małżonka a rozkładem pożycia. Ustalenie wyłącznej winy jednego z małżonków za rozkład pożycia ma istotny wpływ na zakres i czas trwania obowiązku alimentacyjnego. Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd może orzec, że małżonek wyłącznie winny zobowiązany jest przyczyniać się do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, nawet jeśli ten małżonek nie znajduje się w niedostatku. Zatem orzeczenie o winie może nieść doniosłe skutki dla małżonków.

Nasza kancelaria prowadzi sprawy o rozwód. Posiadamy doświadczenie w sprawach rozwodowych z orzekaniem o winie. Zapraszamy do kontaktu z nami – pomożemy sprawnie przeprowadzić postępowanie o rozwód.

Sprawy spadkowe najczęściej dotyczą spraw o nabycie spadku oraz działu spadku. Nabycie spadku następuje z chwilą otwarcia spadku czyli z chwilą śmierci spadkodawcy. Formalnie jednak potrzebne jest stwierdzenie nabycia spadku, które w sposób jednoznaczny wskazuje spadkobierców. Stwierdzenie nabycia spadku może nastąpić w drodze postanowienia sądu albo przed notariuszem poprzez notarialny akt poświadczenia dziedziczenia. To drugie rozwiązanie możliwe jest jedynie wówczas gdy przed notariuszem stawią się wszyscy spadkobiercy i wszyscy spośród nich wyrażają na to zgodę. Często, z uwagi na konflikt dotyczący np. ważności testamentu, czy też tego kto jest spadkobiercą, nie będzie to możliwe. Wówczas pozostaje droga sądowa.

Nabycie spadku przed sądem następuje wskutek złożenia wniosku o stwierdzenie nabycia spadku na wniosek osoby, która ma w tym interes. Osobami takimi są m.in. spadkobiercy, osoby uprawnione do zachowku, wierzyciele spadkodawcy lub spadkobiercy, wykonawca testamentu.

Istotne jest, iż stwierdzenie nabycia spadku nie może nastąpić wcześniej niż przed upływem 6 miesięcy o otwarcia spadku. Stwierdzenie nabycia spadku przed upływem tego terminu będzie jednak możliwe wówczas, gdy wszyscy znani spadkobiercy złożyli oświadczenia o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku. Oświadczenie o przyjęciu albo odrzuceniu spadku może zostać złożone w ciągu 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swojego powołania do spadku.

Wniosek o stwierdzenie nabycia spadku składa się do sądu rejonowego ostatniego miejsca pobytu spadkodawcy. Jeśli nie da się takiego miejsca ustalić na terenie Polski właściwy będzie sąd rejonowy miejsca położenia majątku spadkowego.

Sąd spadku w postanowieniu o nabyciu spadku stwierdza nabycie spadku przez spadkobierców oraz wysokość ich udziałów w spadku. Prawomocne postanowienie o nabyciu spadku wpisane zostanie do Rejestru Spadkowego. Ważną informacją, o którą często pytają Klienci Kancelarii jest fakt, iż sąd rejonowy, który wydaje postanowienie o stwierdzenie nabycia spadku nie dokonuje podziału spadku. W celu dokonania działu spadku konieczne jest przeprowadzenie sądowego działu spadku przed sądem rejonowym.

Nasza Kancelaria posiada doświadczenie w sprawach spadkowych. Pomagamy w uzyskaniu stwierdzenia nabycia spadku, reprezentujemy w często skomplikowanych sprawach o dział spadku. Zapraszamy do kontaktu z nami.

Polskie prawo pracy przewiduje zakaz nierównego traktowania pracowników w zatrudnieniu i zasadę, że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za pracę o jednakowej wartości. Naruszenie tych zasad w szczególny sposób dotknęło grupę zawodową pielęgniarek, którym pracodawca różnicuje wynagrodzenie z uwagi na rodzaj posiadanego wykształcenia, pomimo wykonywania pracy o jednakowej wartości.

Tymczasem różnice w wynagrodzeniu mogą wynikać jedynie z różnic w zakresie obowiązków w wykonywanej pracy na danym stanowisku. Powszechnie wiadomo, że pielęgniarki ze stopniem zawodowym magistra, ze specjalizacją, czy te z wykształceniem średnim, wykonują taką samą pracę w podmiotach leczniczych. W takim przypadku nie ma żadnej podstawy prawnej, aby ich wynagrodzenia były różne.

W związku z naruszeniem zasady równego traktowania przez podmiot leczniczy, pielęgniarki mają, zgodnie z art. 18(3d) k.p., prawo do odszkodowania. W tym celu konieczne jest złożenie pozwu przeciwko pracodawcy w Sądzie Pracy – jest to sąd ogólnej właściwości pozwanego pracodawcy, bądź sąd, w którego okręgu praca jest lub miała być wykonywana. Odszkodowanie obejmuje różnicę pomiędzy wynagrodzeniem otrzymanym, a należnym (wraz z dodatkami np. za pracę w nocy, w święta, dodatkami stażowymi). Najważniejszą kwestią w sprawie o odszkodowanie za nierówne traktowanie jest udowodnienie, iż pokrzywdzona pielęgniarka faktycznie wykonywała taką samą pracę, zaś jej wynagrodzenie było niższe jedynie z uwagi na różnice w wykształceniu. Ważne jest zebranie dowodów, np. umów o pracę wraz z zakresem obowiązków, zeznań innych pracowników, pasków wynagrodzeń itp. Nasza kancelaria pomoże w zebraniu materiału dowodowego, sporządzeniu pozwu i reprezentacji w postępowaniu o odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu. Zapraszamy do kontaktu!

Podział Majątku - Rozwód - Spadek - Adwokat alimenty - Spawy o zapłatę - Służebność przesyłu